`Rozdział 74` - Hawaje

Tak wiec pewnie jesteście ciekawi co z Alexem.

Dziś dowiecie się gdzie trafił, a w kolejnych postach stopniowo będziecie dowiadywać się  więcej :)

Jeśli chodzi o przygody Any, Maxera i reszty, to na razie trochę zejdą na drugi plan, ponieważ chcę się skupić na losach Alexa. 

- Moja głowa, jasna cholera, musi tak boleć – mówił młodzieniec do siebie.

Leżał na ciepłym od słońca piasku. Głowa mocno go bolała. Przejechał ręką po czole.

-Cholera! – krzyknął gdy na ręce zobaczył plamy krwi z czoła.

Zaczął się rozglądać w około. Prócz niego, piasku i kilku drzew nie było nic. W oddali widać było tylko jakieś domy. Słońce raziło go w oczy. Wstał z piasku i poszedł schronić się w cieniu drzew.

-Gdzie ja do cholery jestem?  - pytał, jakby z nadzieją że ktoś mu odpowie.

Usłyszał nagle jakieś szepty, rozejrzał się i po kilku chwilach Jego oczom ukazała się grupka osób,3 dziewczyny i 2 mężczyzn. Młodzieńca obleciał strach. Grupka szła w Jego stronę. Dostrzegli, że się boi.

-Spokojnie, nic Ci nie zrobimy – mówiła jedna z dziewczyn

-Kim jesteście? – spytał przestraszony

-To jest akurat mało ważne. Pytanie kim Ty jesteś – mówiła znów ta sama dziewczyna

Chłopak spuścił głowę.

-Nnnie wiem kim jestem. Nie pamiętam nic. Mam pustkę w głowie – w Jego głosie słychać było smutek.

Dziewczyna na boku mówiła do reszty grupy:

-On nic nie pamięta. Możemy z Nim zrobić co chcemy – mówiąc to zaśmiała się szyderczo. Nie przejmowała się tym że chłopak nic nie pamięta.

-Wstawaj, pójdziesz z Nami. Musi Cię zobaczyć doktor – mówiła cały czas ta sama

Chłopak wstał. Ledwo mógł ujść. Podciągnął nogawkę od spodni i zobaczył otwartą ranę , z której sączyła się krew (wiem, pisałam ze Alex ma protezy, bo ma ale tylko do kolan, od kolan wzwyż ma już normalne nogi, to tak w kwestii wyjaśnienia)

-Cholera! – wyrwało mu się

Mężczyźni pomogli mu iść. Po pół godziny doszli do parterowego  domu, położonego przy głównej ulicy.  Weszli do środka. Dom nie ociekał luksusem, ale był bardzo zadbany i bogato zdobiony. Mężczyźni zaprowadzili młodzieńca do jednego z pokoi, położyli na łóżku i zabronili wstawać. Wezwano doktora.

-Nic Ci nie będzie. Musisz tylko jak najmniej chodzić. Najlepiej jakbyś szedł do szpitala, ale w Twoim przypadku to niemożliwe. Jeśli jednak zdarzy Ci się dłuższa wędrówka, weź ze sobą kule – mówił doktor

-A coś…. Cholera jak boli… Coś na głowę, mógłby pan – mówił chłopak

Doktor podał mu tabletki przeciwbólowe.

-Dwa razy dziennie, nie więcej – zalecił i wyszedł z pokoju.

Młodzieniec usiadł na łóżku i poczuł że jest głodny. Chciał wstać ale noga strasznie dawała o sobie znać. Ktoś nagle zapukał.

-Proszę – powiedział.

Do pokoju weszła drobna blondynka o długich włosach splecionych w warkocze.

-Przyniosłam Ci cos do jedzenia – powiedziała i już odchodziła gdy młodzieniec spytał

-Gdzie ja jestem? Kim Ty i reszta jesteście? Proszę powiedz mi cokolwiek.

Dziewczyna westchnęła. Podeszła do łózka chłopaka i usiadła obok Niego.

-Jesteś na Hawajach.

-Ale jak? Cczemu? – pytał pochłaniając kanapki

Dziewczyna dość długo nie odpowiadała. Reszta grupy zabroniła Jej mówić chłopakowi prawdę. I choć dziewczyna  znała prawdę, kim chłopak jest i co tu robi, nie powiedziała mu tego.

-Jesteś Diego Gonzales. Ty i Twoi przyjaciele płynęliście statkiem, w który uderzyła ogromna fala. Ocean wyrzucił Cię tu kilka dni temu. Tylko Ty przeżyłeś.

-Rozumiem – powiedział ze smutkiem

Blondynka wstała i już wychodziła, gdy chłopak znów spytał:

-A Ty?

-Co ja? – spytała z niepokojem

-Jak masz na imię?

-Lea – odetchnęła z ulgą – Pójdę już. A ty odpoczywaj

Lea wyszła i Diego został sam. Zjadł to co dziewczyna mu przyniosła i postanowił się przespać. Zanim jednak to zrobił, zdjął T-shirt który miał na sobie i z trudem podszedł do lustra. Zobaczył w Nim swoje odbicie. Miał blond włosy i przepiękne niebiskie oczy. Przyglądał się sobie dokładnie, gdy nagle dostrzegł że coś ma na lewej łopatce. Obrócił się i zobaczył tatuaż z jakimiś literami : T,M, S, M, A, N, A – Amigos Forever.

-To dziwne – pomyślał.

Próbował rozgryźć co znaczą inicjały ale nic mu nie przychodziło do głowy.

Ubrał się i położył spać, z nadzieją, że gdy się obudzi, wszystko znów wróci do normy, czego bardzo chciał.

Polub bloga na Facebooku . Tutaj :D

Anylkaa