Rozdział dwudziesty trzeci

Diana

     Chciałam wierzyć, że to nie była prawda, że to bzdura ale nie potrafiłam. Gdy tylko przeczytałam ten skrawek gazety wygoniłam Tośkę bo chciałam zostać sama. Położyłam się na łóżku z zamiarem pójścia spać, ale od kilku godzin przewracałam się z boku na bok. Zegarek wskazywał kilka minut po pierwszej w nocy. A więc jest już niedziela. Tata coś ukradł. Ta myśl sprawiała, że głowa mi pękała. Jak ktoś mógł napisać taką bzdurę? Mój telefon zaczął nagle wibrować.

-Do cholery komu się nudzi o tej godzinie – wymamrotałam pod nosem i sięgnęłam po komórkę. Na wyświetlaczu widniał napis” Masz jedną nieprzeczytaną wiadomość od Arek”. Kąciki ust uniosły mi się w lekkim uśmiechu a serce zaczęło bić jak głupie. Przeczytałam wiadomość: „Zostawiłyście kronikę u Seby w aucie. Wziąłem ją do siebie. Śpij dobrze”. Tośka ty sklerocztyczko! Jak mogłaś zostawić kronikę? Byłam zła na siostrę bo to oznaczało, że będę musiała spotkać się z Arkiem czego bardzo chciałam a jednocześnie nie mogłam znieść. Położyłam się z powrotem do łóżka i zmorzona natłokiem wrażeń zasnęłam.

          „Już nie ma dzikich plaż…” obudziło mnie z głębokiego snu. Ta piosenka oznaczała tylko jedno: mama jest w dobrym humorze i idzie na nocną zmianę. Oznaczało to, że nasz śledztwo dziś nie zostanie ruszone. Nie było to możliwe, ze względu na mamę, która ostatnio stała się coraz bardziej podejrzliwa względem mnie i siostry. Głos Ireny Santor roznosił się po całym mieszkaniu. Mama chyba zapomniała, że ja też tu mieszkam. Zwlekłam się z łóżka i poszłam do siostry ale jej nie było. Niedziela- uświadomiłam sobie po chwili. Poszła z babcią do Kościoła więc musiało być koło godziny dziesiątej. Mama gotowała obiad, pani Santor skończyła śpiewać i teraz głos pana Krawczyka, który udaje się „parostatkiem w piękny rejs” roznosił się po domu. Znałam te wszystkie piosenki na pamięć. Gdy jeszcze tata był z nami to on i mama zaczynali niedzielny poranek od wspólnego śpiewania przebojów z dawnych lat. Nawet po zniknięciu taty mama tego nie zaprzestała. Ja i Tośka znałyśmy te piosenki na pamięć. Udałam się do łazienki by się odświeżyć. Umyłam głowę  i zawinęłam mokre włosy w ręcznik. Gdy wyszłam zorientowałam się, że Tośka już wróciła a babcia poszła do siebie.

Siostra pomagała mamie w kuchni jakby nic się nie stało, jakby ona i mama były najlepszymi przyjaciółkami na świecie. Ale tak nie było. Wiedziałam to ja, wiedziała to Tośka, wiedziała to nawet mama, choć ukrywała swoje uczucia przed nami. Dołączyłam do nich do kuchni i usiadłam na krzesełku patrząc co robią i zastanawiając się nad całą sprawą ze zniknięciem taty i z tą niby kradzieżą.

-A tobie co? – szturchnęła mnie nagle Tośka.

-Co? – spojrzałam na nią – Nie nic – odpowiedziałam jej. Mama podała nam kanapki i herbatę i usiadła z nami.

-Jak w szkole? – spytała mnie.

-Nic ciekawego. Same nudy. Czasem żałuję, że nie poszłam z Tośką do szkoły – odpowiedziałam pijąc herbatę.

-A ty? – zwróciła się do Tośki – Jak przygotowania do matury?

-W porządku mamo. Jest dobrze, tylko mam dużo nauki – Tośka kłamała jak z nut. Podziwiałam ją, że pomimo tego wszystkiego zachowała zimną krew. 

       Reszta posiłku minęła w milczeniu. Już miałam wracać do swojego pokoju gdy usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Otworzę!  - krzyknęłam. Otwarłam drzwi i omal nie dostałam zawału. W drzwiach stał on. Nie spodziewałam się go, nie dziś, nie o tej porze. A jednak przyszedł, choć się nie zapowiadał. Serce waliło mi jak młot, Arek stał w drzwiach a ja nie wiedziałam co zrobić.

-Zaczekaj chwilę – powiedziałam do niego. Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie. Nie wahałam się jednak. Szybko założyłam kurtkę i buty.

-Co się stało? – spytała mama z kuchni – Kto przyszedł? – dopytywała się.

-Wierzby zaczynają szumieć! – krzyknęłam spoglądając na siostrę by dać jej znać co się dzieje. Puściła mi oczko a ja wyszłam na zewnątrz. Arek nadal tam stał. Ubrany w czarny, elegancki płaszcz, szare, eleganckie spodnie i czarne, wypolerowane na błysk i również eleganckie buty. Włosy miał ułożone na żel a pod szyją zawiązany szary szalik. Wyglądał jak młody bóg, jednak ja zaczęłam z nim zauważać człowiecze cechy, które pokazywały, że nie był tak zepsuty przez pieniądze jak Sebastian.

Arek

        Nie lubiłem niedzieli. W sumie nie lubiłem żadnego dnia tygodnia.  Nie miałem co ze sobą zrobić, więc postanowiłem odwieźć dziewczynom kronikę, którą zostawiły wczoraj w aucie Seby. On jej nie chciał brać, bo matka by się o tym dowiedziała, więc ja postanowiłem ją zabrać. Sam nie wiem co mnie ciągnie do Diany. Czy to coś więcej czy może jest dla mnie kolejną zabawką? Okaż się.

Pojechałem pod dom bliźniaczek. Otworzyła mi Diana. Wyglądała jakby zobaczyła ducha a nie mnie. Nie minęło pięć minut a ona założyła kurtkę i buty i jeszcze krzyknęła coś w stylu, że wierzby zaczynają już szumieć, cokolwiek to miało znaczyć.

-Jedziemy? – spytałem gdy już siedzieliśmy w moim aucie?

-To jest randka? – spytała zaskoczona.

-Nie. Spotkanie towarzyskie.

-W czyim towarzystwie?

-Moim – spojrzałem i uśmiechnąłem się. Wyjechałem z Żonkilowej i skręciłem na Grunwaldzką.  Nie miałem jakoś pomysłu gdzie jechać, więc spytałem Dianę.

-Gdzie chcesz jechać?

-Ja?!

-Nie ja.

-W sumie to nie wiem. Na pewno Hiszpania i Meksyk, może jeszcze Los Angeles i Sydney – mówiła patrząc cały czas na drogę jakby to ona prowadziła.

-Jesteś niemożliwa.

-Nie podlizuj się – swkitowała a ja zgromiłem ją spojrzeniem.

-Bo pojedziemy do mnie do domu – powiedziałem.

-Chcesz skorzystać z okazji, że rodziców nie ma i napaść na biedną, nastolatkę? – spytała wyraźnie przestraszona.

-Niczym się nie różnisz od Tośki – podsumowałem ale ona już nic nie odpowiedziała.  

         Zaparkowałem auto na trzecim poziomie Galerii „Malta”. Diana szła obok mnie i nic nie mówiła. Dotrzymywała mi kroku a jej zachowanie wyraźnie mnie intrygowało. Ludzie mają rację mówiąc, że bliźniaczki potrafią być identyczne. Przez chwilę miałem wrażenie, że idę z Tośką a nie z Dianą. Przeszliśmy obok stoisk z jedzeniem i dotarliśmy do Multikina.

-Bogacze chodzą do takich miejsc jak kino? – spytała a ja zgromiłem ją spojrzeniem. Speszyła się tylko i spuściła głowę w dół. Nie mogłem patrzeć jak jest taka smutna. Podszedłem do niej, ująłem jej podbródek i zmusiłem by podniosła głowę. Zrobiła to. Patrzyła na mnie tymi swoimi zielonymi oczami w których czaił się strach i smutek zmieszany z radością. Poczułem jakieś dziwne uczucie, którego nigdy nie zaznałem. Otoczyła mnie fala ciepła a serce chciało mi wypaść z piersi. Spoglądałem na Dianę, na jej twarz, na jej oczy, na jej różowe usta i nagle zapragnąłem ją pocałować. Opamiętałem się na szczęście. Puściłem jej podbródek i patrząc na repertuar zastanawiałem się co wybrać.

-Na co chcesz iść? – spytałem ją.

-Może "Dom w głębi lasu" - zaproponowała patrząc na repertuar.

Zgodziłem się bo kolejna dyskusja była zbędna. Kupiłem bilety i weszliśmy na salę. Było trochę ludzi więc nie byliśmy sami. Zajęliśmy swoje miejsca a chwilę później na ekranie pojawił się film.

Tośka

       „Wierzby zaczynają szumieć” Boże! Z moją siostrą jest naprawdę coś nie tak. Jakim cudem wiedziałam, że chodzi o Arka to nie miała pojęcia, ale wiedziałam, że mama nie może się o tym dowiedzieć. Mama nie pytała gdzie Di poszła co uznałam za zły, bardzo zły znak. Udałam się do pokoju siostry i otworzyłam pudełko, które wczoraj znalazła. Pudełko, przez które zaczynałam inaczej myśleć tacie. Zawsze postrzegałam mojego ojca jako człowieka prawego i dobrego. Ale po tym co Di wczoraj znalazła zaczynałam w to wątpić. Mam dziewiętnaście lat ale nadal zachowuje się jak dziecko. Matura tuż, tuż a ja zamiast się uczyć szukam ojca i zadaję się z K4. Naprawdę nigdy bym nie pomyślała, że to wszystko się tak potoczy. Chciałam dać Sebastianowi szansę, ale nie potrafiłam. Jednocześnie moje serce nadal tęskniło za Wiktorem i waliło jak oszalałe na widok Sebastiana. Wiktor. Kochany Wiktor, który mi pomógł gdy najbardziej tego potrzebowałam. Chłopak przy którym mogłam być sobą, chłopak któremu oddałabym serce.

-Tośka! – usłyszałam krzyk mamy. Pobiegłam do swojego pokoju skąd dochodziły wrzaski. Stanęłam jak wryta gdy zobaczyłam, że mama w jednej ręce trzyma sukienkę w której byłam na studniówce a w drugiej buty.

-Co to ma być!? Co to jest? – spytała ostro.

-Byłam na studniówce, przecież wiesz że musiałam iść – odpowiedziałam próbując opanować nerwy.

-Skąd to masz?  Nie stać nas na takie ubrania, córcia – posmutniała i usiadła na moim łóżku.

-Koleżanka mi pożyczyła. Naprawdę mamo, zrozum, że musiałam tam iść – próbowałam jakoś załagodzić spór.

-Rozumiem. Ale nie byłaś z tym Wieczorkiem? – spytała bacznie mi się przypatrując. Przełknęłam ślinę i spojrzałam mamie prosto w oczy.

-Nie mamo. Byłam sama – wytrzymałam jej spojrzenie choć nie było łatwe ale nie mogła się dowiedzieć prawdy. Posłała mi lekki uśmiech, zostawiła buty i sukienkę i poszła do siebie by się położyć. Ja zaś otwarłam książki i zaczęłam odrabiać lekcje.

      Dźwięk auta parkującego pod domem oderwał mnie od nauki. Spojrzałam na zegarek. Była punkt osiemnasta. Poszłam do kuchni by zobaczyć kto to przyjechał. Wiedziałam, że to pewnie Di no ale równie dobrze mógłby to być Seba. Gapiłam się przez okno jak sroka w gnat gdy zobaczyłam, że to faktycznie Diana ale nie przyjechała z Arkiem tylko taksówką! To było nie do pomyślenia. Ledwo wyszła. Miała na sobie kurtkę ale widziałam jak jest roztrzęsiona. Nie czekałam chwili dłużej. Wybiegłam z domu by jej pomóc.

-A kto zapłaci? – usłyszałam głos taksówkarza. A niech to szlag!

-Pan Wieczorek! – krzyknęłam bo tylko to mi przyszło do głowy. Ujęłam Dianę pod ramię i pomogłam jej iść. Płakała a raczej ryczała jak bóbr. Chciałam ją zostawić i iść już w tej chwili do Arka i skopać mu tyłek za zranienie mojej siostry. A nie mówiłam, że całe K4 jest takie same. Sama jednak ślepo ufałam w dobroć Bruneta i Sebastiana, taki paradoks. Pomogłam jej zdjąć kurtkę i buty. Zaprowadziłam ją do jej pokoju. Położyła się na łóżku i nadal ryczała. Udałam się do kuchni by zaparzyć jej ziółek. Z niechęcią je wypiła ale poczuła się lepiej.

-Powiedz mi co zrobił a jeszcze dziś skopie mu tyłek – powiedziała do siostry.

-Poszliśmy … do… do kina – nadal chlipała jakby Arek był jej mężem(nie daj Boże) który chce się z nią rozwieść – I… i on… - wysmarkała nos i mówiła dalej – Powiedział, że idzie do łazienki. No i poszedł. Ale nie wrócił – zalała się łzami.

-Jak to nie wrócił? – spytałam zaskoczona.

-Film…film się skończył – chlipała – A on nie przyszedł.

-Zostawił cię samą? – byłam w takim szoku, że ledwo pojmowałam to co siostra do mnie mówi.

-Umówił się z kimś innym! – znów wybuchła płaczem – Wyszłam…wyszłam z kina i… i na dole… tam gdzie ta fontanna z tym czymś kolorowym…

-Byliście na Malcie? – przerwałam jej

-Tak. I tam był… - wysmarkała nos – Siedział z jakimiś dziewczynami! – wykrzyknęła i zaczęła wyć w poduszkę. Jasna cholera! Wierzbicki ty świnio!  Di na chwilę się uspokoiła i mówiła dalej:

-Zeszłam na dół i … i wpatrywałam się… i w niego i te dziewczyny – otarła łzy, które nadal leciały z jej oczu. Nie wyobrażałam sobie, że moja siostra potrafi tak płakać.

-I co było dalej? – zachęcałam ją by mówiła dalej.

-Podeszłam do nich… i rzuciłam – przełknęła ślinę – I rzuciłam mu biletem z kina prosto w twarz – na jej twarzy pojawił się leciutki uśmiech, który jednak szybko znikł – Tamte się go pytały czy mnie zna – cieszyłam się, że Diana mówi już normalnie – I wiesz co on odpowiedział?

-Nie – odpowiedziałam. Siostra spojrzała na mnie a ja na nią.

-Arek powiedział… Powiedział, że mnie nie zna i nigdy nie chciałby poznać.