Rozdział trzynasty

Sebastian
-Lecę do Belgii – powiedział Wiktor a ja zamarłem. Jego słowa mnie zatrzymały w chwili gdy miałem  wyjść. Ręka zastygła na klamce i nikt z nas nic mu nie odpowiedział. Nie mogłem w to uwierzyć. Nie mogłem sobie wyobrazić naszej paczki bez Bruneta. To się nie mogło dziać naprawdę. Mimo to znałem powód dla którego chciał nas zostawić. Tym powodem jest Laura Newińska, przyjaciółka, pierwsza i jedyna-jak na razie- miłość Wiktora. Opowiadał nam, że znali się od przedszkola ale ich drogi rozeszły się gdy rodzice dziewczyny-światowi lekarze-wyjechali do Belgi trzy lata temu. Wiktor bardzo to przeżył. Jest strasznie wrażliwy ale i bardzo pewny siebie. Gdy myśleliśmy, że już zapomniał o Laurze on nagle oświadcza nam, że do niej leci. By przerwać tą cholerną ciszę obróciłem się do niego i spytałem:

-Po co? Powiedz, że nie lecisz do niej?

Brunet podszedł do okna i wpatrywał się spadające płatki śniegu.

-W sobotę wychodzi za mąż. Musi mi obiecać, że będzie szczęśliwa. Chociaż tyle może dla zrobić – odpowiedział smutnym tonem głosu. Spojrzałem na Arka i Jake’a ale oni tylko wzruszyli ramionami i wrócili do grania w karty. Choć nie interesowało mnie to wcale, musiałem zadać następne pytanie.

-Tośka wie?

Wiktor obrócił się i spojrzał na mnie z uśmiechem.

-Nagle się o nią martwisz?

-Daruj sobie – odpowiedziałem, choć tak naprawdę  chciałem powiedzieć „tak, martwię się o nią”.

-Nie wie. Powiem jej gdy przyjdzie na to czas – powiedział – Muszę iść – dodał po chwili.

-Czyli Tośka nie wie, że nie pójdziesz z nią na studniówkę? – spytał Jake. Jego troska o tą biedaczkę coraz bardziej mnie zaskakiwała.

Wiktor nie odpowiedział. Rzucił nam tylko krótkie „cześć” i wyszedł.

       Następnego dnia gdy jechałem do szkoły coś we mnie pękło. Mur, który chronił mnie przed złem całego świata rozpadł się na małe kawałki ukazując mi co powinienem zrobić. Nie wiem czemu akurat dziś to się stało, ale wiedziałem, że musze tak postąpić. Przed szkołą czekali na mnie Arek, Jake i Brunet. W takim składzie weszliśmy do szkoły siejąc zamęt wśród uczniów i wzbudzając zachwyt wśród uczennic.

Tośka

       Zdałam sobie sprawę, że widok Wiktora Brzozowskiego wywołuje u mnie szybsze bicie serca, co było absolutnie nie na miejscu. Po wczorajszym dniu nie byłam już taka spokojna jak zawsze. To co zrobił Sebastian było nie do pomyślenia. Diana była w szoku, gdy zobaczyła, że moje piękne włosy, które w poniedziałek sięgały mi do pasa, w ciągu kilku sekund skróciły swoją długość sięgając mi teraz do ramion. Ale ja wszystko dzielne zniosłam i nie poddałam się. Idąc do szkoły myślałam cały czas o wczorajszym koszmarze i o tym gdzie był Wiktor gdy go potrzebowałam. Miałam szczęście, że po powrocie do domu nie było mamy. Ta by dopiero umarła gdyby zobaczyła jak ja wyglądam. A wyglądałam jak z jakiegoś horroru.  Jak długo muszę to jeszcze znosić? Jak długo Sebastian będzie się nade mną znęcał?

         Gdy weszłam do szkoły od razu ich zobaczyłam. Szli głównym korytarzem w stronę sali od informatyki. Jak zwykle piękni, jak zwykle olśniewający, jak zwykle dumni i pewni siebie. Gdy doszłam do szatni z drżeniem serca otwierałam szafkę. Z ulgą stwierdziłam, że nie ma tam nic co by mnie mogło wystraszyć. Zdjęłam kurtkę, zabrałam kilka książek i poszłam pod klasę. Byłam przygotowana na kolejne natarcie na moją osobę jednak nic takiego nie nastąpiło. Zamiast tego podeszło do mnie kilka bogatych panienek i każda z nich powiedziała mi cześć wprawiając mnie tym samym w osłupienie. Co to do cholery było? Wchodząc do klasy wszyscy byli dla mnie mili, jakbym nagle zaczęła istnieć. Już wolałam pozostać niewidzialna. Bycie kimś miało swoje wady. W ciągu trzech lekcji zostałam zaproszona na dyskotekę, zakupy i wizytę u kosmetyczki. Nikt mi nie dokuczał, nikt się nade mną nie znęcał, nikt nie robił głupich żartów. Nie było nic, nie było niczego. To było tak dziwne, że aż niemożliwe do wyobrażenia. Zaczynałam podejrzewać, że to wszystko ma ukryty sens, więc do stołówki szłam zdenerwowana i przygotowana na najgorsze. Jednak pomieszczenie wyglądało tak jak zawsze. Tłum rozpieszczonych, bogatych nastolatków siedzących przy swoich stolikach. Usiadłam na swoim miejscu i nie mogłam  w to wszystko uwierzyć. To musiała być sprawka Sebastiana. Tylko on ma tak potężną władzę w szkole, tylko on umie wszystkich ustawić. Nie miałam pojęcia czemu to zrobił,  ale na chwilę o tym zapomniałam gdy w szatni  usłyszałam rozmowę Jake’a i Arka.

-Martwię się o Wiktora – mówił ten pierwszy. To nie było grzeczne podsłuchiwać najbogatszych chłopaków w szkole, ale mówili o Brunecie, chłopaku, w którym nieświadomie się zakochałam.

-Nie możemy zabronić mu jechać. Wiesz, że to dla niego ważne – mówił Arek.

-Więc dlaczego umówił się z Tośką na studniówkę, skoro wiedział, że i tak na nią nie pójdzie? – usłyszałam głos Jake’a i po tych słowach przestałam ich słuchać. Wybiegłam ze szkoły nie mogąc uwierzyć, w to co słyszałam. Wiktor opuszcza miasto, wystawiając mnie do wiatru, zostawiając moją miłość do niego na zmarnowanie. W jednej chwili mój świat się zapadł a marzenia o studniówce odeszły w dal. Wracałam ze szkoły o niczym innym nie myśląc dopóki w domu Diana nie zaciągnęła mnie do swojego pokoju.

Diana

       Podjęłam decyzję. Tośka musi poznać prawdę, choćby nie wiem co. Ledwo wróciła ze szkoły zabrałam ją do siebie by wyznać jej wszystko co odkryłam. Była zaskoczona moim zachowaniem ale nie przejmowałam się tym. Zauważyłam natomiast, że to z nią jest coś nie tak i że dziś o dziwo wygląda czysto. Nie była upaćkana ani jajkami, ani mąką ani ryżem ani nawet sadzą. Ucieszyłam się, że u niej wszystko wraca do normy. Usadowiłam ją na łóżku i pokazałam jej wszystkie swoje notatki, na temat zaginięcia taty. On tylko je przejrzała i spojrzała na mnie wyczekująco.

-Di możesz mi powiedzieć, co to jest? – spytała wyraźnie zainteresowana moim odkryciem.

-Wiem, że możesz być na mnie za to zła, ale nie mogłam siedzieć bezczynnie. Nie teraz, gdy jest tyle nowych metod nieznanych ileś tam lat temu – mówiłam podekscytowana. Nie dając siostrze dojść do głosu mówiłam dalej.

-Słuchaj Tośka. To – wskazałam na kartki, które trzymała w ręce – są materiały, które udało mi się zgromadzić. Wszystko to tutaj tyczy się zaginięcia taty.

-O czym ty mówisz? – spytała zaskoczona.

-Możemy dowiedzieć się, dlaczego tata odszedł – powiedziałam w końcu.

-Chcesz powiedzieć…że odnajdziemy tatę? – spytała z nadzieją w głosie.

-Nie mogę ci tego obiecać. Musisz tylko połączyć siły z kimś, kto doprowadził cię do takiego stanu – wskazałam głową na jej obcięte włosy.

-O nie Di. Nie rób mi tego –  Tośka zerwała się z łóżka i zaczęła niepewnie krążyć po pokoju – Żartujesz sobie ze mnie, tak?

-Nie Tośka. Mówię serio. Ty i Seba musicie się pogodzić.

-Ale dlaczego? Co on ma z tym wspólnego?! – Tośka była zdenerwowana ale nie dziwiłam się. Gdybym ktoś zafundował mi taki koszmar w szkole a potem miałabym zawrzeć pokój z tą osoba też bym się wkurzyła.

-Tata był bankierem. Miał przyjaciela, który zarazem był najlepszym pracownikiem banku – zignorowałam jej pytanie.

-Ale po co mi to mówisz?

-Bo tym przyjacielem był ojciec Sebastiana – odpowiedziałam patrząc w jej zielone oczy i dostrzegając w nich szok jakim było moje wyznanie.