Rozdział siedemnasty

W poprzednich rozdziałach

Wiktor wyjeżdża do Belgii; Tośka spotyka się z Sebą i wyznaje mu prawdę o ich ojcach; Matka dziewczyny zabrania jej spotykać się z Sebastianem.

Tośka

        Obudził mnie dźwięk zbijanej szklanki. Szybko zerwałam się na równe nogi i pobiegłam do kuchni. Mama zbierała z podłogi kawałki szkła. Miała na sobie beżowy szlafrok i ulubione papcie również bezowego koloru. Włosy upięła w bezładny kok. Czajnik zaczął gwizdać więc mama podniosła się by go wyłączyć. Nie widziała mnie więc szybko wróciłam do sobie i rzuciłam się na łóżko. Dziś piątek, pierwszy dzień lutego i studniówka na którą nie pójdę bo miłość mojego życia Wiktor Brzozowski olał mnie i zostawił na lodzie. Leżałam na brzuchu i nie mogłam pojąć  jak w tak krótkim czasie mogło wydarzyć się tyle rzeczy. Jak mogłam zakochać się w liderze K4? Nie mam pojęcia skąd moja mama wiedziała, że spotykam się z Sebą. Oczywiście wiedziała, że chodzę z nim do jednej szkoły, ale wydawało mi się, że nie wie nic o naszych stosunkach. A jednak wiedziała. Skąd? Tego się pewnie nie dowiem. Zabroniła mi się z nim spotykać, bo dobrze wie, że Sebastian pomoże mi w poszukiwaniach ojca. Zresztą jemu też pewnie zależy na poznaniu prawdy i odnalezieniu swojego taty. Musiałam połączyć z nim siły, czy mi się to podobało czy nie. Ale potrzebowałam Diany. Tylko ona mogła wpłynąć kojąco na mamę i dowiedzieć się nowych rzeczy. Miała umysł detektywa więc dostrzegała wiele niewidocznych dla zwykłych ludzi rzeczy. Pomimo zakazu mamy będę spotykać się z Sebą. Choćby potem moja rodzicielka mnie miała wydziedziczyć nie może mi zabronić spotkań z nim. Tak bardzo nie lubiłam się sprzeciwiać mamie, bo tyle dla nas robiła, ale tym razem przesadziła.

       Spojrzałam na zegarek. Była już dziesiąta. Zastanawiałam się co ja mam dziś robić? Mogłabym się pouczyć ale po tym co zaszło wczoraj nie miałam głowy do nauki. Usłyszałam trzask drzwi. Znak, że mama poszła do pracy. Poszłam umyć zęby i zrobić sobie śniadanie. W międzyczasie zajrzałam do Di czy aby na pewno poszła do szkoły. Jej łóżko było puste ale do szafki przyczepiona była jakaś kartka.

„Masz być w domu gdy wrócę. Będę późno bo muszę coś sprawdzić. Proszę unikaj kłótni z mamą. Diana”. Zaczęłam się zastanawiać co siostra będzie sprawdzać. Znów ma przede mną tajemnice. Tolerowałam to tylko dlatego, że była moją siostrą. 
       Ja też musiałam z nią pogadać. Przede wszystkim o randce z Sebastianem. Randce? To, to była randka? Nie, nie, nie. To było zwykłe spotkanie towarzyskie na którym tylko Wieczorek prawie wyznał mi miłość, więc tak to była randka. Ajć… To była moja pierwsza randka a ja się tak zachowałam? Co ze mnie za dziewczyna. By o tym nie myśleć zaczęłam sprzątać. Po jakiś dwóch godzinach postanowiłam wyjść się przewietrzyć. W skrzynce na listy znalazłam kolejne wezwania do zapłaty zaległych rachunków. Otworzyłam pierwszą lepszą kopertę i omal nie umarłam z zaskoczenia. Rachunek za prąd sprzed pół roku nadal nie był zapłacony. Przykucłam przytłoczona tą wiadomością i ukryłam twarz w dłoniach. Nie mogłam się jednak poddać. Nie płakałam tylko przeraziłam się. Jeśli tak dalej pójdzie odłączą nam prąd a to przyniesie tylko kolejne zmartwienia. Dłonie zaczęły mi marznąć. Schowałam koperty do kieszeni kurtki i wyciągnęłam z nich czarne rękawiczki. Były takie miękkie i cieplutkie. Dopiero gdy szłam Grunwaldzką spostrzegłam, że to są rękawiczki Sebastiana! Szybko je zdjęłam i schowałam z powrotem. Zatrzymałam się na środku chodnika i zastanawiałam się czy pójście do Sebastiana, do jego domu będzie dobrym pomysłem. Przecież on mieszkał na Morasku! Mam tam iść na nogach? Czy Sebastian naprawdę jest tego wart? Jako, że nie miałam nic innego do roboty-poza czekaniem na siostrę- postanowiłam zrobić sobie dłuższy spacer i po raz pierwszy odwiedzić Sebastiana. Jednak ledwo wyszłam na Grunwaldzką uderzyłam się w głowę z własnej głupoty. Morasko było 3 godziny drogi na piechotę. Aż tak to nie miałam zamiaru się poświęcać. Spojrzałam na rozkład jazdy tramwajów by jakoś dojechać i na moje szczęście za niedługo miałam tramwaj. Dobrze, że zawsze nosze ze sobą zapasowe bilety, więc spokojnie mogłam udać się w podróż. Najpierw dojechałam linią numer piętnaście do ulicy Szymanowskiego na Radojewie a tam czekała mnie przesiadka do linii numer osiemdziesiąt osiem. Po niecałej godzinie byłam w końcu na Morasku

       Gdy stanęłam przed bramą do domu Sebastiana zaczęłam się zastanawiać czy nie pomyliłam osiedla. Oczy omal mi na wierzch nie wyszły gdy przyglądałam się temu co widziałam. A widziałam coś co zapierało dech w piersiach. Widziałam luksus którym ociekał każdy centymetr posesji Wieczorka. Z prawej strony do domu, wróć, do willi prowadziła wykładana białymi płytami droga. Po lewej stronie też była droga. Wykładana ciemną kostką brukową zapewne prowadziła do garażu. Stałam przy bramie jak słup soli ale dom Sebastiana był czymś niesamowitym. Droga wykładana białymi płytami zapewne prowadziła do drzwi tej wspaniałej budowli. Dostrzegłam, że drzwi zrobione są z drzewa ale tylko od połowy w dół; reszta była ze szkła. Przy wejściu po obu stronach stały białe, marmurowe kolumny u dołu wykończone brązową cegłą. Gdy tak spojrzałam na cały dom dostrzegłam, że cały jest pokryty ową cegłą, no prócz dachu. Po lewej stronie od drzwi znajdował się balkon. Nie byłam pewna ale widziałam tam kwiaty a pomiędzy kolumnami podtrzymującymi było dość dużo miejsca żeby przejść. A więc to nie był balkon tylko taras. Oczarowana pięknem tego miejsca  przyglądałam się mu z rozmarzoną miną. W oknach stały kwiaty, niektóre z nich miały fantazyjnie upięte firanki, inne były lekko uchylone, inne zaś były całkowicie zasłonięte.  Stałam jak ogłupiała dopóki ktoś nie położył mi ręki na ramieniu. Wystraszona obróciłam się gwałtownie  i zobaczyłam Sebastiana.

Sebastian

    W oczach Tośki malowało się przerażenie i zaskoczenie jednocześnie. Ja też byłem zaskoczony gdy ją tu zobaczyłem. Była ostatnią osobą której się tu spodziewałem, więc tym bardziej nie miałem pojęcia po co tu przyszła. Ubrana była skromnie. Miała granatowy płaszczyk a wokół szyi zawiązany szalik. Nie miała czapki ani rękawiczek. Rozpuściła włosy a  ruda grzywka opadała jej na czoło. Drżała. Chciałem podejść do niej, objąć ją i przytulić ale wiedziałem, że nie mogę tego zrobić. Zdjąłem rękę z jej ramienia by jej nie spłoszyć.

-Co ty tu robisz? – spytałem przyglądając jej bacznie.

-Ja tylko…. – zaczęła nerwowo bawić się końcówkami włosów.

Oparłem się o swoje auto, skrzyżowałem ramiona i lekko się uśmiechnąłem.

-Powiedz, że przyszłaś tu bo nie musiałaś mnie zobaczyć. – powiedziałem patrząc jak się rumieni.

-Pffff – prychnęła tylko.

-Czyli nie zaprzeczasz – zacząłem się z nią droczyć.

-Ale też nie potwierdzam – odpowiedziała twardo spoglądając mi w oczy. Jej piękne zielone oczy tak niesamowicie pasowały do jej rudej czupryny.

-Chciałam ci tylko to oddać – lekko się uśmiechnęła i wyjęła z kieszeni kurtki moje czarne rękawiczki, które jej dałem.

-A ty? –spytałem.

-Co ja? – utkwiła we mnie spojrzenie z którego nie mogłem nic wyczytać. Czułem jej niepewność i strach. Bała się mnie a jednocześnie nie mogła przestać na mnie patrzeć.

-Dzięki – odpowiedziałem jej tylko.

-Muszę wracać do domu. Cześć – rzuciła w moją stronę. Nim zdążyła się ruszyć złapałem ją za nadgarstek i zaproponowałem podwózkę. Zgodziła się. Jechaliśmy w milczeniu ale ja musiałem poruszyć ten temat choćby nie wiem co.

-Tośka możemy pogadać o tym co zaszło wczoraj? – spytałem.

-Sebastian – zaczęła. Moje imię w jej ustach brzmiało tak lekko – To nie jest rozmowa na pięć minut.

-Więc spotkajmy się dziś wieczorem. – zaproponowałem i skręciłem w Grunwaldzką.

Nie odpowiedziała od razu. Spojrzałem na nią. Zmarszczyła czoło jakby się nad czymś zastanawiała. Zatrzymałem się przed jej domem i dopiero wtedy odpowiedziała:

-Przecież ty idziesz na studniówkę. Nie powinnam w ogóle wspominać o tej sprawie. Weź zapomnij o tamtym.

        Wysiadła z auta a ja nie byłem w stanie nic powiedzieć. Spojrzałem na siedzenie na którym siedziała i zobaczyłem białą kopertę. Chciałem zawołać dziewczynę by po nią wróciła ale Tośka już zniknęła w swoim domu. Stałem jeszcze chwilę pod jej bramą i zastanawiałem się co zrobić. Czy iść do Tośki i jej to oddać czy umówić się z nią pod pretekstem oddania jej tego? Zrezygnowałem z obu pomysłów i po prostu zajrzałem do koperty. Nie wierzyłem w to co przeczytałem.  Wezwanie do zapłaty rachunku za prąd z ubiegłego roku! Wiedziałem, że u Tośki jej krucho z kasą ale żeby aż tak. To zaskoczyło nawet mnie. Obiecałem sobie, że się tym zajmę gdy wrócę z tego „super-ekstra” ważnego spotkania biznesowego.

        Gdy tylko wszedłem do „Villi Magnoli” od razu poczułem na sobie groźne i ostre spojrzenie matki. Wszystkie rozmowy ucichły a dwójka biznesmenów ze spółki z którą mieliśmy podpisać kontrakt przypatrywała mi się uważnie.

-Panowie to mój syn i przyszły dziedzic korporacji Wieczorków – przedstawiła mnie matka jakbym sam tego nie umiał zrobić. Ale nie, ona musiała się pokazać jaka dobra z niej mamusia. Zło wcielone nie matka. Usiadłem obok niej, naprzeciw dwójki mężczyzn ubranych w garnitury. Obok matki stał Marecki gotowy na wszystkie jej polecenia. Przyszedł kelner, złożyliśmy zamówienie, zjedliśmy a potem przeszliśmy do spraw formalnych. Prawie cały czas się nie odzywałem. Mówiłem tylko wtedy, gdy któryś z facetów o coś spytał.

-Więc pani odziedziczyła firmę po swoim ojcu? – spytał jeden z nich, siedzący naprzeciw mnie.

-Tak. Gdy byłam na studiach prawniczych rodzicie zginęli w wypadku. Ojciec zapisał mi całą firmę, jednak wtedy była ona tylko małą spółką.

-A więc jak udało się pani stworzyć tak potężną korporację gospodarczą? – spytał znów ten sam mężczyzna.

-Na studiach poznałam swojego męża. Oboje skończyliśmy prawo. Po ślubie mój mąż dostał pracę w banku dzięki czemu pomógł mi rozwinąć firmę do takich rozmiarów.

Matka dalej rozmawiała z mężczyzną ale ja ich nie słuchałem. Wiedziałem, że o spółce starucha zawsze mówi prawdę. Marecki mi to kiedyś powiedział, więc nie musiałem słuchać jej opowieści po raz enty z kolei. Chciałem się wyłączyć od tej rozmowy i jechać do Tośki ale głos kelnerki która przyniosła przystawki mi to uniemożliwił. Spojrzałem na nią i omal nie spadłem z krzesła. Była to ta sama kelnerka, która obsługiwała mnie i Tośkę kiedy ją tu zabrałem. Spojrzała się na mnie, uśmiechnęła i spytała:

-Czy z tą dziewczyną wszystko w porządku? – no to się doigrałem. Teraz  się dopiero zacznie.

-Jaką dziewczyną? – wtrąciła się matka. No pięknie. Już po mnie. Zresztą co ją to obchodziło.

-Panicz był tu niedawno z jakąś dziewczyną i kolegami. Tylko ona wyszła wcześniej bez kurtki i panicz za nią wybiegł – zgromiłem kelnerkę spojrzeniem. Spłoszyła się i odeszła. Po jaką cholerę ona to mówiła? Co ją to obchodziło? Plotkara jedna, pożałuje tego.

-Chcesz mi coś powiedzieć? – spojrzenie matki omal mnie nie zabiło.

-Nie mam ci nic do powiedzenia – opowiedziałem jej.

-Czyżby? – uśmiech znikł z jej twarzy. Nie odpowiedziałem jej. Nie miało prawa ją to obchodzić.

-Panowie wybaczą – wstałem i zwróciłem się do przedstawicieli spółki – ale mam jeszcze wiele rzeczy do zrobienia – odszedłem od stołu zostawiając zezłoszczoną matkę na tym sztucznym widowisku.

Wsiadłem do auta i skierowałem się na Grunwaldzką. Jechałem do Tośki. Dziś studniówka a ja nie mogłem pozwolić by jej marzenie się nie ziściło.

Arek

      To nie tak, że nie chciałem iść na studniówkę. Chciałem a nawet musiałem. To przywilej członka K4. Zawsze chodziliśmy na wszystkie bale dla bogaczy, na bankiety i spotkania które wcale nas nie interesowały ale mieliśmy na nich rozrywkę. Seba nam przewodził, więc gdzie on tam i my. Byliśmy jak bracia bo byliśmy przyjaciółmi. Specjalnie na studniówkę zamówiłem u mojego osobistego krawca najlepszy garnitur, który właśnie na siebie zakładałem. Nie byłem tak zapatrzony w siebie jak Seba ale lubiłem dobrze wyglądać i podobać się dziewczynom. Ledwo się ubrałem zadzwonił Sebastian.

-Co tam? –spytałem zakładając złoty zegarek na rękę.

-Przyjedź pod dom Tośki – powiedział. Zaskoczył mnie tą prośbą.

-Stało się coś? – zapytałem zaniepokojony.

-Po prostu bądź i to jak najszybciej – rzucił i rozłączył się.

Założyłem kurtkę, buty i zszedłem na dół gdzie czekał na mnie mój kierowca. Powiedziałem mu gdzie mnie zawieźć i po chwili stałem pod domem Tośki. Seba stał pod uliczką więc podszedłem do niego.

-Co tym razem kombinujesz? –zapytałem go i spojrzałem na niego. Na twarzy dostrzegłem lekki uśmiech a w oczach iskierki radości.

-Tylko patrz jak Sebastian Wieczorek spełnia marzenia – powiedział tym swoim tajemniczym tonem głosu – Musisz iść ze mną – dorzucił.

-Mam iść z tobą do Tośki?! – prośba przyjaciela była dla mnie zaskoczeniem. Ale on mnie nie słyszał bo wszedł na podwórko Tośki i czekał aż do niego dołączę. Było ciemno więc za bardzo nie widziałem domu Tośki, ale była to piętrówka z odpadającym tynkiem i fantazyjną, metalową poręczą przy schodach. Sebastian zapukał do drzwi. Minęły chyba wieki zanim nam ktoś otworzył. Gdy w końcu drzwi się otwarły zamarłem gdy zobaczyłem dwie Tośki.

Diana

         Ja śniłam. Tak, to na pewno był sen. Nie prosiłam o księcia z bajki aż tu nagle się takowy zjawił. Wpatrywałam się w przyjaciela Sebastiana nie mogąc oderwać od niego wzroku. To musiał być ktoś z K4 albo Arek albo Jake, nie wiedziałam który bo ich nie znałam. Zmierzyłam go wzrokiem od stóp do głów. Czarne buty lśniły nawet w ciemności, czarne spodnie pasowały do butów ale widać było, że za garnitur musiał zapłacić sporo kasy. To członek K4 więc go było stać. Chłopak miał na sobie szary płaszcz zapinany na guziki. Gęste włosy ułożył na żel a na ręce połyskiwał złoty zegarek. Wokół szyi zawiązany miał czarny szalik a na dłoniach nie miał rękawiczek. Twarz miał jasną, ładną i bez żadnej skazy, co tylko dodawało mu roku. Brązowe oczy poszerzyły mu się gdy tylko mnie zobaczył. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Nie interesował mnie Seba, interesował mnie tylko jego przyjaciel. Ale nagle w głowie zaświtało mi pytanie po co oni tu przyszli. Tośka stała obok mnie i wpatrywała się w Sebastiana jak w obrazek. Spojrzałam na nią a ona mnie. Posłałam jej uśmiech, który odwzajemniła.

-Co wy tu robicie? – spytałam.

-Możemy wejść? – spytał Seba.

No błagam, co on sobie myśli, że ich od tak wpuszczę do domu? Nie ma mowy.

-Po co przyszliście? – Tośka przejęła inicjatywę.

-Tośka nie bądź taka – powiedział Seba.

-Ale weź się odczep. Pytam jak człowiek co chcecie więc może mi odpowiedź! – siostrzyczka najwyraźniej się wkurzyła. Spojrzałam na przyjaciela Seby, który tylko lekko się uśmiechał. Miał taki ładny uśmiech, takie ładne jasnoróżowe usta, które przez chwilę chciałabym pocałować. Nie! Co ja za głupoty wygaduję! Popukałam się w czoło zapominając, że nie jestem sama.

-Di a tobie co? –spytała siostra nie mogąc powstrzymać śmiechu. Jaki przypał. Poczułam jak robię czerwona. Spojrzałam na Tośkę by coś zrobiła. Ona zaś spojrzała wyczekująco na Sebę.

-Ale obiecaj że się zgodzicie – zaczął Seba.

-Zgodzimy? – spytałam zaskoczona.

-Czyli się zgadzacie? – dopytywał się chłopak.

-Mamy się zgodzić w ciemno? –spytałam przybierając groźną minę i krzyżując ręce na piersiach. Przyjaciel Seby uśmiechnął się do mnie a ja znów poczułam jak się rumienię.

-Jeśli nie chcecie skorzystać z jedynej i niepowtarzalnej okazji to nie będziemy wam zabierać czasu – Seba mówił tak jakby chciał nas zabrać na wycieczkę po świecie. Spojrzałam na Tośkę. Porozumiewałyśmy się bez słów i obie podjęłyśmy taką samą decyzję.

-Dobra. Zgadzamy się ale powiedz w końcu na co – błagalnym tonem powiedziała siostra.

-Żeby iść z nami na studniówkę – powiedział dumnie Sebastian.