`Rozdział 140` - Teku

-Czy wyście do reszty oszaleli? – Pavlucci był wyraźnie zły – Kto wymyśla takie durne pomysły?

-Ale komisarzu… -

-Żadne komisarzu! Nie rozumiecie? Nic nie rozumiecie!  - krzyczał

-To nas kurwa oświeć! – Nanu nie wytrzymała.

Pavlucci spojrzał na nią i przez chwilę oboje mierzyli się wzrokiem. Shawn szepnął coś do dziewczyny, wtedy Nan ustąpiła.

-Grupa sutenerów która poszukuje Lei chcę ją zabić. Zabiją nawet każdego, kto z nią będzie. W przyszłym tygodniu odbędzie się przeciw nim proces w sądzie. Lea jest jedyną która zdecydowała się zeznawać przeciw nim.

-Jest świadkiem koronnym? – spytała Ayumi

-Coś w tym stylu. Nie możemy jej teraz ochronić, bo nie wiemy gdzie jest. Nasi ludzie cały czas jej szukają, jeśli nie znajdziemy jej przed sutenerami…. – Pavlucci nie dokończył. W powietrzu zawisły niewypowiedziane słowa „ To Teku zginie”. Nikt jednak nie powiedział tego na głos.

-Co możemy zrobić? – spytał Maxer

-Nic. Nie możecie nic zrobić. Musicie przez jakiś czas unikać tłumu i wywiadów. Odpocznijcie sobie czy coś – powiedział wstając z kanapy i zmierzając do drzwi – Ale pod żadnym pozorem nie róbcie nic na własną rękę – i wyszedł.

-Palant – podsumowała go Nanumi

-Czy on naprawdę myśli, że będę tak tu siedzieć, oglądać durne TV, podczas gdy naszego przyjaciela porwała jakaś dziwka którą chcą zabić – wszyscy spojrzeli na rudowłosą, bo to ona to powiedziała.

-Zamierzasz mu się sprzeciwić? – zagadnął Rimski

-Mam go w dupie. Dzwonię do Lei – powiedziała. Zawahała się gdy zobaczyła, że przyjaciele patrzą na nią z zaskoczeniem i podziwem.

-No co? – spytała

-Nasza Any wkracza do akcji – rzuciła z uśmiechem Ayumi. Rudowłosa odwzajemniła uśmiech i wybrała numer do Lei. W żołądku jej się przewracało a serce waliło jak oszalałe. Jeden sygnał, drugi, trzeci, kolejny, kolejny i kolejny aż w końcu ktoś odebrał.

Teku nie miał pojęcia gdzie jest. Monterrey było tak wielkie, że nikt nie był w stanie poznać go całego. Chłopak siedział  w kącie oparty o zimną ścianę i przykładał równie zimny jak ściana lód do obolałej głowy. Rozejrzał się dookoła. Nie miał pojęcia co to za miejsce. Na wprost niego stała jakaś stara szafa z urwanymi drzwiami. Obok szafy stało krzesło bez oparcia. Na środku pomieszczenia stał spróchniały stół a na suficie wisiała tylko jedna słabo świecąca lampa. Drzwi do budynku były otwarte, przez co Teku  bardzo dokładnie mógł usłyszeć rozmowę którą prowadziła Lea.

-Czego chcesz?.... Tak jest ze mną…. Jesteś zabawna wiesz? Gdybym nie musiała nie robiłabym tego! To było konieczne!... Daj spokój. Jestem dziwką, ale nie mordercą…. No mieliśmy mały wypadek, dlatego potrzebowałam tych bandaży…. Any – na dźwięk tego imienia Teku zamyślił się. Już stracił nadzieję, że przyjaciele się o niego martwią. Bardzo za nimi tęsknił. Nie miał pojęcia dlaczego Lea go porwała. Nie robiła mu krzywdy, jednak wolał i chciał wracać do przyjaciół. Znał historię blondynki i coraz bardziej zaczął się obawiać o swoje życie. I mimo, że współczuł jej tego przez co przeszła, chciał poznać powód dla którego go porwała, dla którego robiła to wszystko. Usłyszał jak Lea klnie i zobaczył jak wchodzi do pomieszczenia. Przez jedyne okno nad głową chłopaka wpadały do środka lekkie promienie słoneczne.  Dziewczyna spojrzała na niego ale nic nie powiedziała. Teku nie mógł znieść tego milczenia. Lea wcale z nim nie rozmawiała, a jak już odpowiadała to tylko "tak", "nie" lub "nie wiem" albo "zamknij się". Chłopak odłożył lód na posadzkę i podszedł do blondynki.

-Czego? – warknęła i znów chciała wyjść, jednak Teku złapał ją za nadgarstek i mocno trzymał

-Powiedz mi kurwa w końcu o co chodzi?! – był zły i miał dość jej zachowania

-Odwal się. Nic ci nie powiem – burknęła i zaczęła się szamotać. Teku jednak nie wypuścił jej, nawet gdy oberwał z liścia.

-Puść mnie do cholery! – krzyczała

-Nie! Dopóki mi powiesz o co w tym chodzi!

Lea oddychała ciężko i wpatrywała się w brązowe oczy Teku. Chłopak nadal trzymał ją w uścisku lecz nie spoglądał na nią.

-Proszę puść mnie, a powiem ci wszystko – wyszeptała z trudem powstrzymując łzy. Wtedy chłopak ustąpił. Puścił dziewczynę a ta osunęła się na podłogę i zaczęła płakać. Teku usiadł obok niej ale nie próbował jej pocieszyć. Tępo patrzył się na nią i nic nie mówił. Gdy blondynka się uspokoiła podkuliła nogi i zaczęła mówić.

-W przyszłym tygodniu mam zeznawać przeciwko nim. Dlatego muszę się ukrywać. Wiem, że policja mnie chroni ale nawet ich ochrona mi nie wystarcza. Te gnojki są wszędzie. Zniszczyli mi życie, gdy miałam 15 lat. Wykorzystywali mnie, sprzedawali do burdelów, nauczyli bycia zimną i podłą prostytutką i dziwką. To przez nich jestem tym kim jestem. Ale gdy poznałam Alexa chciałam się zmienić. Uciekałam im. Wyjechałam z Hawajów, byłam w Europie gdzie na jakiś czas zgubili mój ślad . Zdecydowałam się zeznawać przeciw nim, tylko dlatego że chciałam wieść normalne życie z Alexem. Zanim go poznałam całe moje życie było jednym wielkim kłamstwem. Gdy dowiedzieli  się że będę zeznawać przeciw nim wydali na mnie wyrok jednocześnie dając mi wybór – urwała, spojrzała na Teku i mówiła dalej ale już całkiem innym, zmienionym głosem – Powiedzieli, że jak porwę jednego z członków zespołu „Amigos” darują mi życie. Zależało mi żeby to była ta dziwka Any, bo to wszystko jej wina, ale padło na ciebie.  Cóż –podniosła się z podłogi – jak widać oni zadowolą się wszystkim. 

Członkowi zespołu „Amigos” zrobiło się żal dziewczyny. Zaczął się zastanawiać gdzie wtedy byli rodzice Lei, czemu nikt jej nie pomógł wyjść z tego bagna. Już chciał się zlitować nad dziewczyną, jednak w ostatniej chwili przypomniał sobie jak manipulowała Alexem i jak doprowadził do jego śmierci. Zacisnął zęby, żeby nie powiedzieć nic złego na dziewczynę ale w tym momencie jego cierpliwość gdzieś się ulotniła. Choć Lea była skrzywdzoną dziewczyną, do chłopaka dotarł sens jej słów. Znów złapał ją za nadgarstek, jednocześnie przysuwając do siebie. Dzieliło ich teraz jedynie kilka centymetrów.

-Jesteś zwykłą dziwką – powiedział spokojnie – A ja człowiekiem. Myślisz, że ujdzie ci to na sucho? I tak trafisz do pudła, za porwanie mnie – Lea parsknęła idiotycznym śmiechem, Teku to zignorował i mówił dalej – Na twoim miejscu wolałbym umrzeć niż siedzieć 5 lat w pierdlu ze starymi i obleśnymi dziadkami…. Chociaż nie, tobie by się to podobało. Tylu facetów, było by komu dawać.

Lea wpatrywała się w chłopaka. Jej oczy wyrażały jednocześnie gniew ale też smutek. Miała ochotę płakać, jednak nie chciała pokazać jaka jest słaba.

-Myślisz, że mi się to podoba? Myślisz, że robie to bo tego chcę? Zrozum kurwa, to jest najgorsza rzecz na świecie. Zeszmaciłam się, przez nich. Zostałam do tego zmuszana, a jakakolwiek próba ucieczki od tego życia to dla mnie pewna śmierć. Nie rozumiesz tego? Jasne, że nie, ale to nie jest powód, żeby mnie nienawidzić! –  krzyczała. Liczyła, że chłopak jej będzie współczuł.

-Zabiłaś Alexa – wycedził przez zęby Teku. Lea spojrzała na niego.

-Co powiedziałeś?  - spytała ledwo słyszalnym głosem

-Zabiłaś kurwa Alexa!!! – krzyknął z całej siły i puścił Leę, która zaczęła ryczeć jak dziecko.

Teku wrócił na miejsce gdzie siedział i milczał. Długo trwało nim Lea się uspokoiła. Gdy to nastąpiło, drżącym głosem spytała:

-Jak to zabiłam?

-Gdy dowiedział się, że wyjeżdżasz chciał cię zatrzymać, bo cię kochał. Wpadł pod ciężarówkę – mówił spokojnym głosem.

-Chcę cie wypuścić, ale nie mogę – zmieniła nagle temat – Oni wiedzą, gdzie jestem. To wszystko jest takie straszne i okropne. Nie wiem co robić. Teku… - podeszła do chłopaka, usiadła obok niego i oparła głowę na jego ramieniu.  Spojrzała na poczochrane włosy chłopaka, które sklejone były krwią.

-Mocno boli?

-Trochę

-Nie chciałam cię tak mocno uderzyć, ale inaczej bym cie tu nie sprowadziła – wytłumaczyła mu. Teku nie odpowiedział. Oboje zamilkli nasłuchując czy nikt nie idzie. Słońce nadal wpadało przez okno, lekki wiatr poruszał okoliczne drzewa. I nagle usłyszeli jakieś głosy. Nie bardzo słyszeli o czym rozmawiają osoby na zewnątrz ale oboje zaczęli się bać. Mieli najgorsze przeczucia, które niestety się sprawdziły gdy do pomieszczenia weszła dwójka ubranych na czarno mężczyzn.

P.S Jeśli nadal będzie tak mało komentarzy, ograniczę dodawanie postów. Jeśli ktoś nie czytał to TUTAJ wyjaśniłam o co mi chodzi.