`Rozdział 137` - Domysły Any

-Maxer muszę cie o to spytać, bo normalnie nie poujmuję tego. Czemu ty do cholery nie rozwiedziesz się z Maite? – spytał Shawn.

-Myślisz, że to takie łatwe? – Maxer zaczął obracać w dłoniach kluczyki od auta – Ten dupek i matka wszystko uknuli. Ich precyzyjny plan, miał na celu moje rozstanie z Any. Dopięli swego. A ja zostałem sam.

-Rozumiem, ale co z rozwodem? – dopytywał się Chińczyk

-Muszę odczekać co najmniej 3 lata lub zapłacić 40 000 peso( około 10 000 zł) – odpowiedział Maxer z rezygnacja rzucając kluczyki na blat.

-Pojebało ich? Przecież to ci zniszczy życie – powiedział Martin – Ale przecież masz pieniądze? –dodał po chwili

-Szczerze? Mam już to gdzieś? Mam hotel, jestem sławny. Osiągnąłem to co chciałem. A kasa nie jest moja tylko należy do hotelu. Nie mogę od tak sobie wziąć hotelowych pieniędzy. Zresztą mam to gdzieś.

Shawn spojrzał na Nanumi i zobaczył, że dziewczyna chce coś powiedzieć, ale pokręcił głową, żeby lepiej się nie odzywała.

-To nie może być prawda. Musi być jakiś inny sposób, by uwolnić od tego Maxera. Tak dużo pieniędzy…. Nie spłaciłabym bym tego do końca życia – powiedziała do siebie po cichu Any, która słyszała całą rozmowę zza drzwi. Przez chwilę myślała, czy jest jakiś inny sposób, by doprowadzić do rozwodu i do głowy wpadła jej tylko jedna osoba, która mogła by tego dokonać. Z uśmiechem weszła do salonu.

-Any… powinnam cię zatłuc – powiedziała na wstępie Ayu

Rudowłosa nalała sobie soku, usiadła na krześle w kuchni i odpowiedziała z uśmiechem:

-Mnie? To nie ja gubię telefon, a po za tym… cóż.. chyba dobrze ci się spało z Shawnem.

-Jezu! Nan, naprawdę nie wiem jak ty możesz z nim spać. On się co chwilę wierci – powiedziała Ayu do Nanumi

Nan i Shawn wybuchli śmiechem.

-Dobra dość tych śmiechów. Mamy poważniejsze sprawy na głowie. Teku zniknął – zaczął Maxer

-Co?!! – spytali razem Ayu i Nan

-Nie było go z nami w limuzynie, więc gdzieś się zapodział podczas spotkania z fanami. Kento nam kazał go poszukać, ale najpierw musimy iść do wytwórni. Powiedział, że ma dla nas bombową wiadomość.

-Jeny, no! Ten człowiek, nie da nam się wyspać –podsumowała Nanu i dodała – Zajmuję łazienkę – to powiedziawszy zniknęła w łazience. Maxer z chłopakami poszli do apartamentu Shawna by ze sobą zrobić porządek. Rudowłosa włączyła  telefon. I od razu zasypały ją wiadomości o nieodebranych połączeniach od Kento.

-Naprawdę myślę, że nie powinnaś wiązać się z Shujim – powiedziała Ayumi malując paznokcie na limonkowy kolor. Any spojrzała na nią zaskoczona tym wyznaniem. Usiadła obok przyjaciółki i pomogła jej malować paznokcie.

-Co ty wygadujesz, Ayu – Any nie wiedziała skąd dziewczynie przyszły takie myśli do głowy.

-No Any… To ty nic nie wiesz? – spytała Ayu spoglądając na rudowłosą – No tak, tego nie przewidziałam. Maxer mnie zabije.

-Maxer? – Any poderwała się z kanapy – Co tym razem? I co Shuji ma z tym wspólnego?!

-Bo widzisz…. Nie powinnam ci tego mówić

-Ayumi – Any posłała złowrogie spojrzenie przyjaciółce

-Nie wiesz tego ode mnie. Martin mi mówił… Boże! On mnie zatłucze jeśli się dowie, że ty wiesz. Martin mi mówił, że Maxer był u Shujiego. Maxer prosił Shujiego, żeby się tobą zaopiekował i żeby cię ochronił, bo on, znaczy się Maxer, już nie może cię ochronić.

Any upuściła lakier na podłogę i spojrzała na przyjaciółkę. Ayumi trochę się zdenerwowała. Wiedziała, że nie powinna tego mówić Any, ale w końcu były przyjaciółkami. Uklękła na podłodze i chusteczkami zaczęła ścierać lakier, który coraz bardziej przyklejał się do paneli. Żadna z nich się nie odezwała. Any miała znów mętlik w głowie. Znów przez Maxera. Próbowała sobie wybić to wszystko z głowy, ale nie potrafiła.

-Ayu… To prawda… Shawn się strasznie wierci – powiedziała Nanumi wychodząc z łazienki. Ayu spojrzała na nią i obie wybuchły śmiechem. Nan poszła się przebrać a Ayu kończyła malować paznokcie. Po tym co Any usłyszała od przyjaciółki jej dobry nastrój zniknął. Znów wróciły do niej wszystkie wspomnienia. Poszła do łazienki by odświeżyć się pod prysznicem. Zimna woda spływała po jej delikatnym ciele. W tej samej chwili poczuła okropne uczucie bólu. Od kilku dni bolało ja to samo miejsce, ale miliony tabletek przeciwbólowych które zażywała na jakiś czas łagodziły ból. Szybko się wytarła i owinięta ręcznikiem poszła do pokoju się przebrać. Po drodze łyknęła tabletki przeciwbólowe. Miała świadomość tego, że zatruwa sobie organizm i niszczy się od środka, ale „Nic nie może mnie zniszczyć bardziej niż  Maxer” – myślała. Założyła lekką i zwiewną spódniczkę, cieniutkie rajstopy koloru opalonego, koronkową bluzeczkę i wysokie szpilki. Włosy rozpuściła i ekspresowym tempie  wyprostowała. Po pół godzinie ona i reszta zespołu byli gotowi. Zjechali windą do holu. Przed hotelem jak zwykle tłumy. Chcieli wyjść tylnym wyjściem ale Kento podczas rozmowy z Maxerem powiedział mu, żeby się nie chowali. Wyszli więc do tłumu fanów, który gdyby nie ochroniarze, rozszarpałby ich na kawałki. Fani piszczeli, reporterzy pstrykali zdjęcia. W końcu jednak dotarli do czarnej limuzyny. Any zmuszona była się uśmiechać. Nie chciała by przyjaciele znów się o nią martwili. Rozmawiała z nimi i udawała, że wszystko jest w porządku. Gdy dotarli do wytwórni Kento już tam na nich czekał.

-Co z Teku? – spytał Maxer ale producent tylko spojrzał na nich i posłał im nieszczery uśmiech. W milczeniu weszli do środka, wjechali windą na piętro gdzie mieściło się biuro Shibaty. W środku czekało na nich dwóch policjantów. Any stanęła jak wryta gdy w jednym z komisarzy rozpoznała Pavlucciego, tego samego, który ją przesłuchiwał w sprawie Leii. Zatrzymała się gwałtownie, ale gdy Kento posłał jej chłodne spojrzenie dołączyła na kanapę obok Nanu.

-To są komisarze z Wydziału Osób Zaginionych i Poszukiwanych – zaczął Kento – Chcą was przesłuchać w sprawie Teku

-Jeśli mogę coś powiedzieć, to wiadomość o zaginięciu powinno się przyjmować dopiero po 24 godzinach – odezwała się Nanumi

-Panno Imazumi, czyżby pani nie chciała by pani przyjaciel się odnalazł? A może pani cos ukrywa? – spytał jeden z policjantów. Nan spojrzała na jego plakietkę. „Pavlucci, cholera coś mi mówi to nazwisko…. Zaraz,zaraz… to on był u Any” –pomyślała Chinka

-Komisarzu Pavlucci, pan wybaczy ale czy pan nie powinien się zajmować poszukiwaniami panny Montenegri? – spytała z dumą. Komisarza zatkało. Any trąciła przyjaciółkę lekko w łokieć, dając jej jednocześnie znak, żeby przestała w końcu gadać.

-Wracając do sprawy pana Ramireza, opowiedzcie nam gdzie wczoraj byliście i co robiliście – poprosił drugi z policjantów. Wszyscy spojrzeli na siebie. Mogła to opowiedzieć Nan, ale ze swoja skłonnością do dokładania przysłowiowych trzech groszy, przesłuchanie trwało by cały dzień, Ayumi za bardzo się denerwowała, Martin i Shawn za dużo wypili by wszystko pamiętać, więc zostali tylko Any i Maxer. Była para spojrzała na siebie. Maxer mrugnął do Any i dziewczyna zaczęła opowiadać.

-No wczoraj byliśmy w klubie. Był koniec roku, więc poszliśmy to świętować – powiedziała Any i spojrzała na Rimskiego, dając mu znak by teraz on coś powiedział

-Mieliśmy spotkanie z fanami. Znaczy się zaprosiliśmy kilka fanek do nas. Porozmawiały z nami, potańczyły a potem zbieraliśmy się do powrotu. Wtedy Teku już nie było.

-I tylko tyle? – spytał drugi komisarz.

-No tak. Nie pamiętamy nic więcej. …Wypiliśmy za dużo

-Skupcie się do cholery! – krzyknął Kento waląc pięścią w swoje biurko.

Policjanci zaczęli coś mówić do reszty  zespołu, ale Any ich nie słuchała. Miała mętlik w głowie. Tak bardzo chciała sobie coś przypomnieć. Zaczęła boleć ją głowa. Intensywnie analizowała tamtejszą noc. Byli fani. Same dziewczyny. Jedna z nich kleiła się do Teku.

-Była taka jedna sytuacja – zaczęła rudowłosa i wszyscy na nią spojrzeli – Gdy leciała jakaś rapowa piosenka jedna z dziewczyn zaczęła kleić się do Teku. Na głowie miała kapelusz i czarne włosy. Była taka dziwna.  Pamiętam, że… - urwała na chwilę. Przypomniała jej się nagle Lea. Any nie wiedziała co ona ma z tym wspólnego. Im bardziej próbowała sobie przypomnieć dziewczynę, tym bardziej bolała ją głowa. Ale w końcu do jej pamięci zaczęły wracać kolejne skrawki wspomnień. Dziewczyna  w klubie miała duże oczy i na obu dłoniach jakieś blizny. „ To mogła być ona…” –pomyślała. Rudowłosa przypomniała sobie byłą dziewczynę Alexa i nagle zrozumiała. „Boże. Proszę, to nie może być prawda. Proszę, to nie może by on”.

-Any w porządku? –spytała Nan spoglądając na bladą jak ściana Any

-To była ona – wyszeptała rudowłosa

-Ale kto? Panno Fores, proszę powiedzieć wszystko co pani wie – nalegał na nią Pavlucci. Wszystkie twarze skierowane teraz były na Any, która kompletnie nie miała pojęcia jak to wszystko powiedzieć.

P.S Dziękuje za 60 000 wyświetleń! Jesteście niesamowici! <3