`Rozdział 139` - Any i Shuji

-Halo? – powiedziała Any zdenerwowanym głosem

-Any. W końcu odebrałaś. Dzwoniłem do ciebie cały dzień – mówił znajomy męski głos. Any zaczęła się śmiać jak jakaś histeryczka. Głos Shujiego sprawił, że strach zniknął.

-Any co z tobą? Co cię tak rozśmieszyło? – Shuji nie wiedział co mówić – Słyszałem o Teku.

 Nagle rudowłosa poczuła , że musi powiedzieć chłopakowi o wszystkim co się wydarzyło i co ją trapi.

-Shuji…. Ja… przepraszam cię.

-Ale za co? Chcesz pogadać? – spytał troskliwie

-I to bardzo – wyszeptała dziewczyna

-Czekaj na mnie na parkingu. Będę za chwilę – powiedział chłopak i nim Any zdążyła coś jeszcze powiedzieć rozłączył się. Wiedziała, że jeszcze wczoraj Shuji był w szpitalu. Nie była u niego dość dawno, ale miała tyle na głowie. Wstała z łóżka i w piżamie po cichu wyszła z apartamentu przyjaciółki. Zjechała windą na podziemny parking i usiadła na schodach prowadzących do holu. Spojrzała na telefon dochodziła 1 w nocy. Rozglądała się za Shujim i w końcu usłyszała dźwięk silnika i po chwili zobaczyła czarnego mercedesa chłopaka. Ten zatrzymał się przed nią i zgasił auto. Any oniemiała. Auto chłopaka było chyba bardziej droższe i wypasione niż samochód Maxera. „Mercedes Brabus ev12 S” –przeczytała w myślach. Nie kojarzyła tej nazwy, ale już sam wygląd auta potrafił zaskoczyć. Shuji otworzył szybę i spytał wesoło:

-Będziesz tak siedziała czy może wsiądziesz?

Rudowłosa bez zastanowienia weszła do auta. Nie była w stanie wydusić z siebie słowa. Widok wnętrza auta po prostu odebrał jej mowę. Czarne, skórzane fotele z podpórkami do rąk, obita czarną skórą kierownica, automatycznie otwierane okna, klimatyzacja i wiele innych wypasionych rzeczy zrobiły na dziewczynie ogromne wrażenie. Choć nie znała się na autach, doszła do wniosku, że ten model musiał kosztować fortunę. Shuji pomachał jej ręką przed oczami. Wtedy się otrząsnęła.

-Robi wrażenie, co nie? – spytał dumnie  Japończyk wyłączając radio.

-Matko! Shuji, skąd ty go masz? Aż mnie zatkało – rudowłosa zapomniała o wszystkich zmartwieniach i postanowiła się cieszyć obecnością przystojnego chłopaka.

-To nie mój. Coś ty Any. Za pensję z wytwórni w życiu bym nie kupił takiego cacka. Należy do Kento, ale ja i Hiro możemy go używać – wytłumaczył jej.

-Kento? Ten to jest nadziany – stwierdziła Any

-Żebyś wiedziała – uśmiechnął się – O czym chciałaś porozmawiać? – spytał łapiąc dziewczynę za rękę.

-Nie powinieneś być w szpitalu? – spytała zabierając dłoń z uścisku chłopaka.

-Wypisali mnie. Taki prezent na nowy rok.

Serce Any waliło jak oszalałe. Nie wiedziała co ma robić. Lubiła Shujiego. Przy nim się czuła tak spokojnie i była sobą. Z drugiej jednak strony, wiedziała że Shuji obiecał Maxerowi opiekę nad nią. Zastanawiała się czy Japończyk robi to, bo naprawdę mu na niej zależy, czy tylko dlatego, że Rimski go o to prosił.

-Więc o czym chciałaś pogadać? – przeczesała swoje gęste włosy ułożone z pomocą żelu

-Nie mam już sił dłużej znosić obecności Maxera, mam problemy z zaśpiewaniem piosenki na koncert Dulce, Lea prawdopodobnie porwała Teku, a ja mam już tego dosyć, bo widywanie Rimskiego nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Tak to chyba wszystko. Chociaż nie…. Boję się Shuji. Strasznie się boję. Boję się o siebie, o Lisę, o przyjaciół, o ciebie, o wszystko –  gdy skończyła mówić  Shuji ujął jej twarz w swoje delikatne dłonie. Spoglądali sobie teraz w oczy. Bajeczne oczy chłopaka nadal pociągały rudowłosą.

-Nie bój się rudzielcu. Jestem z tobą i chcę cie ochronić. Nawet… Ochronię cię, bez względu na wszystko, bo… - urwał nagle spuszczając  wzrok z Any.

-Bo mnie kochasz – szeptem dokończyła za niego. Shuji nerwowo zagryzł wargę i wypuścił twarz dziewczyny ze swoich rąk. Serce waliło mu jak oszalałe. To prawda. Zakochał się w rudowłosej, ale wiedział, że ona kocha Rimskiego i nie chciał wchodzić pomiędzy nich. Ale teraz po tym co zrobił Maxer, Shuji czuł, że musi wykorzystać okazję i zbliżyć się do dziewczyny. Any dotknęła jego policzka. Był ciepły. Rudowłosa wiedziała, co Shuji do niej czuje. Hiro jej to powiedział. Ona sama nie żywiła jeszcze takich uczuć do Japończyka, ale nie mogła dłużej okłamywać samej siebie. Shuji jej się podobał i to cholernie. Ale nie była pewna, czy jest w stanie go pokochać, nadal mając serce wypełnione jednocześnie miłością i nienawiścią do Maxera Rimskiego.

-Nie przeszkadza mi to – powiedziała gładząc jego policzek. Shuji spojrzał na nią bez zrozumienia, więc kontynuowała – Możesz mnie kochać, możesz mnie ochraniać, bo tego naprawdę potrzebuję i nie mogę ci tego zabronić. Ale chcę żebyś wiedział, że po ostatnich wydarzeniach moje serce jest rozszarpane na kawałki, dlatego nie mogę ci powiedzieć, tego co byś chciał usłyszeć.

-Rozumiem – powiedział. Odwrócił twarz w jej stronę i uśmiechnął się w swoim łobuzerskim stylu. Rudowłosa odwzajemniła uśmiech i – czym zaskoczyła samą siebie – pocałowała chłopaka. Ich spragnione siebie usta spotkały się w pełnym namiętności  i spokoju pocałunku. Shuji delikatnie muskał wargi dziewczyny, czym doprowadzał Any do szaleństwa. 

-Powinnam wracać – powiedziała w końcu

-Przepraszam, że cie tak wyciągałem z łóżka w środku nocy.

-I tak nie spałam – otworzyła drzwi i wysiadła z auta. Shuji też wysiadł. Podszedł do niej i przytulił ją.

-Dziękuje – wyszeptał jej do ucha a ona się tylko uśmiechnęła.  Pocałowała chłopaka na pożegnanie i weszła do windy. Jadąc do apartamentu Any czuła się tak inaczej. Czuła, że cały czas się uśmiecha a w żołądku lata jej stadko motyli. Zapomniała o tych wszystkich smutnych sprawach i wysiadając z windy obiecała sobie, że weźmie się w garść i nie będzie już taką beksą ani niedojrzałą dziewczyną z wiecznie smutną miną. Chciała tego a kładąc się do łóżka myślała tylko o miękkich i ciepłych wargach Shujiego.

Maxer obudził się koło 10. Szybko wyskoczył z łóżka, ogarnął się w łazience i poszedł do kuchni. Tam zastał już wszystkich przyjaciół, łącznie z Any. Spojrzał na nią i zobaczył, że jest uśmiechnięta i wypoczęta. Nie wiedział jej takiej od… Od dawna. Zaczął sobie przypominać, że nawet jak byli razem Any tak nie wyglądała. Na początku, fakt była wesoła i zabawna ale gdy została zgwałcona to wszystko prysło. Nie zmieniało to jednak faktu, że Rimski nadal ją kochał i nadal miał nadzieję, że on i rudowłosa stworzą jeszcze prawdziwy związek. Przyjaciele oglądali właśnie RBD: La Familia i zaśmiewali się do rozpuku z przygód byłych członków RBD gdy ktoś zapukał do drzwi. Maxer otworzył je i zobaczył Pavlucciego. Przyjaciele spojrzeli na niego zdziwieni, że tu przyszedł.

-Proszę wejść – powiedział Rimski gestem zapraszając policjanta do środka. Gość usiadł, zdjął czapkę i spojrzał na twarze zaniepokojonych przyjaciół. Ayumi wyłączyła telewizor i teraz wszyscy w ciszy czekali aż Pavlucci coś powie.

-Nie mam dobrych wieści.

-O Boże! – wymsknęło się Ayumi. Martin przytulił ja do siebie i złapał za rękę.

-Znaleźliśmy wczoraj w parku nie daleko klubu w którym byliście ślady krwi.

-Wczoraj poszedłem z Ayu w okolice klubu. W jednym ze sklepów pewna staruszka powiedziała, że jakaś dziewczyna – jej opis pasował do opisu Any – chciała od niej bandaże. Mówiła, też że poznała Teku, jak siedział na ławce.

-Czy ta krew może należeć do Teku? –spytał Maxer

-Nie wiem. To co udało nam się zebrać poddaliśmy do analizy. Czekamy na wyniki.

-Wiecie cos więcej? – spytała Any

-Sutenerzy wiedzą, że Lea jest w Monterrey, co więcej wiedzą, gdzie może być. Im bliżej procesu, tym oni coraz bardziej jej poszukują, bo to właśnie ona wie najwięcej na ich temat. Jeśli nie znajdziemy jej przed nimi z Teku może być nieciekawie.

-Możemy coś zrobić? – spytała Nanu – Proponuję znaleźć tą dziwkę i skopać jej tyłek.

-Nanumi cały czas jej szukamy – spokojnie powiedział Pavlucci

-Jakoś tego nie widać. Any chyba wcielimy twój pomysł w życie – rzuciła do dziewczyny ale Any jej posłała tylko złowrogie spojrzenie

-Jaki pomysł?

-Teraz mu powiedz – powiedziała naburmuszona rudowłosa

-Dzieciaki tu chodzi o Teku.

-No już, już. Chcieliśmy zadzwonić do Lei i się z nią spotkać, znaczy Any by się miała z nią spotkać – wytłumaczyła Nanu. Policjant spojrzał na nich zaskoczony ich pomysłem.  Oni zaś z niecierpliwością oczekiwali jego reakcji. Teraz, gdy już wiedział, potrzebowali jego zgody, teraz gdy sytuacja w jakiej znalazł się Teku była  tragiczna byli gotowi zrobić wszystko, byle tylko go uratować.