`Rozdział 107` - Niespodziewana tragedia

-Any, proszę cię nie ruszaj się. Nie skończę tego, jeśli co chwila będziesz tańczyć – karciła przyjaciółkę Ayumi. Dziewczyna właśnie mierzyła Any, by uszyć jej strój na występ. Jednak rudowłosa, co chwila ćwiczyła kroki taneczne, co uniemożliwiało Ayumi jej pracę.

-Any, no!

-Dobra już dobra – powiedziała Any i zaczęła śpiewać.

Dziewczyny siedziały w pokoju Nanumi i leniuchowały. Miały dziś wolny dzień od próby, gdyż do wytwórni chodzili na zmianę albo one, albo chłopaki. Teraz była kolej Maxera, Teku i Shawna.

Alex i Martin również nie mieli dziś zajęć w wytwórni. Ten pierwszy poszedł odwiedzić rodziców, Martin zaś poszedł do pracy. Dziewczyny w końcu mogły spokojnie porozmawiać o Maite i Maxerze, jednak ani Ayumi ani Nanu bały się poruszać ten temat przy Any. Sama Any każdego dnia udawała, że wszystko jest z nią w porządku. Wygłupiała się jak dawniej, śmiała się jak dawniej, zachowywała się jak dawniej. Jednak przyjaciele wiedzieli, że tak naprawdę serce jej pęka, a jej radosne zachowanie to tylko reakcja obronna na te wszystkie złe wydarzenia.

-Ayumi, długo ci zajmie uszycie strojów dla nas wszystkich? – spytała Nanu bawiąc się radiem i co chwila zmieniając stację

-Stroje dla chłopaków już mam gotowe. Pozostały tylko nasze – rzuciła spod zeszytu, gdzie rysowała strój dla Any.

-Ale jak? Przecież nawet… - zaczęła trochę zaskoczona Any

-Tak wiem nawet ich nie mierzyłam, ale mam swoje sposoby. Martin mi w tym pomógł, więc możecie być spokojne.

Any i Nanu nic powiedziały. Ta druga nadal bawiła się radiem, gdy w jednej ze stacji usłyszała: „ Ich ślub ma odbyć się kilka dni tuż po występie pana Maxera na przeglądzie talentów w Central Park Arena. Z potwierdzonych źródeł wiadomo, że Maxer i Maite mają się ku sobie. Widziano ich jak kilka dni temu całowali się przed wytwórnią muzyczną Traffic.”

Przyjaciółki spojrzały po sobie. Nie wierzyły w to słyszą. To było ponad ich wyobrażenia. Ayumi i Nanu spoglądały na Any, której twarz pomimo tej informacji pozostała nadal uśmiechnięta. Dziewczyna podeszła do okna, którego widok wychodził na park przy hotelu. Oparła ręce na parapecie i innym, zmienionym głosem zaczęła mówić:

-Naprawdę muszą być szczęśliwi. Jeśli ta dziewczyna naprawdę uszczęśliwia Maxera, nie mogę im na to zabronić. Skoro nie może być ze mną, niech ułoży sobie życie z inną… - po jej policzkach zaczęły spływać łzy – Już dawno przestałam walczyć o uczucia Maxera – otarła mokre od łez policzki wierzchem dłoni – Już dawno z niego zrezygnowałam. Już dawno…. – urwała.

Dziewczyny podeszły do niej i przytuliły ją. Nie wiedziały jak pomóc przyjaciółce. Jej smutek smucił także je, jednak i one były bezradne w takiej sytuacji. Oczywiście mógłby pobić Maite lub wysłać ją na bezludną wyspę czy gdzieś indziej, ale wtedy było by o wiele gorzej niż jest teraz.

Any otarła resztki łez i odwróciła się do przyjaciółek.

-Chodźmy na lody – powiedziała z uśmiechem. Ayumu i Nanumi wyraziły zgodę i po chwili dziewczyny znikły z pokoju.

Uczucia, które łączyło Alexa i Leę nie można nazwać było prawdziwą, szczera miłością. On- kochał ją na zabój, tak jak kiedyś Maxer Any, ona- nie była pewna swoich uczuć do chłopaka. Ukrywała zbyt wiele tajemnic, które nie pozwalały jej go w pełni pokochać. Mimo tego, chłopak nie zrażał się i traktował blondynkę jak swoją ukochaną. Dziewczynie to nie przeszkadzało, jednak, pomimo że wielokrotnie chciała powiedzieć Alexowi swoje sekrety nigdy tego nie zrobiła. Bo kim tak naprawdę była Lea? Tego nikt prócz niej nie wiedział. Była bardzo skryta i tajemnicza. Choć Any, Nanu i Ayumi próbowały ją rozgryźć nie wychodziło im to. I mimo, że Ayumi dobrze wiedziała, co łączyło kiedyś Leę i Maxera nigdy o tym nie wspomniała ani Any ani Ayumi. Lea siedziała w swoim hotelowym apartamencie i cicho szlochała. Przed kilkoma minutami dostała telefon, że Lon nie żyje. Nigdy go jakoś specjalnie nie traktowała, jednak on tyle dla niej zrobił. Ta wiadomość i tajemnice z przeszłości skumulowały się w niej właśnie teraz, gdy była sama, gdy nie było przy niej Alexa. Teraz właśnie najbardziej potrzebowała jego głosu, jego dotyku, jego słów pocieszenia. Choć jej miłość do Alexa nie była w pełni ukształtowana dziewczyna nie wyobrażała sobie życia bez niego, ale też nie mogła z nim dłużej być, nie mogła go dłużej krzywdzić. Podjęła samolubną decyzję o wyjedzie z powrotem na Hawaje, choć i tam nie czuła się najlepiej. Wyciągnęła z szafy swoje walizki i nerwowo zaczęła wrzucać do nich wszystkie swoje rzeczy. Tak bardzo chciała zadzwonić do Alexa, powiedzieć mu żeby przyszedł do niej, jednak cos ją przed tym hamowało. By nie zostawiać chłopaka bez żadnych wieści zostawiła mu dość długi list i małe pudełeczko z kilkoma swoimi rzeczami. Zadzwoniła po taksówkę i po kilkunastu minutach jechała już na lotnisko.

Alex przemierzał spokojne ulice Monterrey swoim samochodem. Jechał właśnie do hotelu by zobaczyć się z blondynką. Dzień był ciepły i przyjemny i żadne oznaki na niebie nie wskazywały zbliżającej się kolejnej tragedii. Blondyn zaparkował na hotelowym parkingu, wszedł do budynku i od razu udał się na piętro gdzie mieszkała Lea. Był w dobrym humorze i miał zamiar zabrać dziewczynę nad zatokę. Winda zatrzymała się na ostatnim piętrze hotelu. Alex dotarł na sam koniec korytarza gdzie mieszkała dziewczyna. Cicho zapukał, lec z nikt mu nie odpowiedział. Zapukał jeszcze raz i jeszcze kolejny, jednak i tym razem nic. Wszedł środka i przeraził się, gdyż wszystkie szafki były puste i pootwierane, a Lei nie było. Przejrzał wszystkie pokoju, łazienkę i kuchnie jednak dziewczyny nigdzie nie było. Już miał do niej dzwonić, gdy zobaczył na stoliku w salonie kartkę złożoną na pół i małe, czarne pudełeczko. Wziął kartkę do ręki, rozłożył ją i zaczął czytać: „ Alex…. Nie potrafię opisać żadnymi słowami jak bardzo jestem Ci wdzięczna za to, co dla mnie zrobiłeś. Byłeś dla mnie taki dobry. Troszczyłeś się o mnie, mimo, że ja nie potrafiłam obdarzyć Cię prawdziwą, szczerą miłością. Dopiero teraz zrozumiałam, że nie jest nam dane bycie razem. Nigdy nie byłam odpowiednią dziewczyna dla Ciebie. Jednak tam wtedy na Hawajach naprawdę Cię pokochałam. I trwałabym w tej miłości do Ciebie, gdyby nie masa problemów, które zwaliły się na mnie po Twoim wyjeździe. Nigdy Ci o tym nie mówiłam, nigdy się nie skarżyłam na to, co mnie spotkało, bo po prostu to było ponad moje siły” – w tym momencie Alex urwał, bo po jego oczach zaczęły spływać łzy. Nie mógł tego powstrzymać, zaczął, więc czytać dalej „Ukrywam w sobie mnóstwo tajemnic, o których nie raz chciałam Ci powiedzieć, jednak nie byłam w stanie. W tym małym pudełeczku znajdziesz wszystko, co powinieneś o mnie wiedzieć. Teraz jednak nadszedł czas by nasze drogi się rozeszły, tym razem z mojej winy. Lon nie żyje. Wracam na Hawaje by Go pożegnać. On, mimo że był, jaki był… to jemu właśnie zawdzięczam to, że żyję. Proszę Cię Alex, jeśli mnie kochasz nie szukaj mnie, nie kontaktuj się ze mną. Nie przyjeżdżaj na lotnisko mnie szukać, proszę Cię tylko o to. Zawsze czułam do Ciebie coś więcej niż przyjaźń. Twoja Lea”. Łzy same leciały mu po policzkach, nie próbował ich powstrzymywać. Nie obchodziło go, jakie tajemnice skrywała dziewczyna. Kochał ją, mimo ze nie wiedział o niej za dużo.

-Nie pozwolę ci rozumiesz! Lea nie mogę cię kolejny raz stracić! – krzyczał sam do siebie. Wziął pudełko do ręki, schowało do niego list od dziewczyny i wybiegł z pokoju. Wsiadł do widny i zjechał na dół. Nie mógł pozwolić Lei wyjechać. Za bardzo ją kochał, za bardzo. Wyszedł z hotelu, wsiadł do swojego auta i próbował się dodzwonić do dziewczyny, jednak ta nie odbierała. Trzymają cały czas telefon przy uchu prowadził auto. Chciał zdążyć na lotnisko by ją odzyskać. Jechał coraz szybciej, nie zdejmował nogi z gazu, auto pędziło coraz szybciej, a on nadal spoglądał to na telefon to na drogę. Był tak zamyślony, tak zdenerwowany ta całą sytuacją, że nie słyszał trąbiącej na niego, nadjeżdżającej z naprzeciwka wprost na niego ciężarówki, chciał jeszcze się uratować jednak było już za późno na cokolwiek.

Karetka, policja, straż pożarna i szybka akcja ratunkowa by uwolnić chłopaka spod ciężarówki, pod którą częściowo wjechał. Gdy już im się to udało nie mieli żadnych szans na uratowanie chłopaka. Nie dość, że stracił dużo krwi, to jego rany były bardzo głębokie a ręce połamane. Kierowca ciężarówki w ciężkim stanie, psychicznym i fizycznym trafił do szpitala. Alex umarł. Zginął w wypadku samochodowym, gdy chciał ratować to, co dla niego najważniejsze. Miłość do Lei zaślepiła go i odebrała mu życie. 

Anylkaa