Rozdział szósty

Tośka

          Obudziłam się i wpatrywałam się w sufit. Gdy tylko doszłam do siebie przypomniałam sobie co wczoraj zaszło.  Restauracja i miły Seba,  a chwilę później zjawia się ten palant Jake  i nazywa mnie biedaczką. Śnieg, ławka w parku i okropne zimno. I tyle pamiętam. Powoli zaczynało do mnie docierać czemu tu jestem. Zamarzłam i ktoś mnie przywiózł do szpitala ratując mi życie. Byłam wdzięczna temu komuś, bo przecież mogłam już nie żyć. Rozejrzałam się dookoła. Byłam przykryta szpitalną kołdrą i ze trzema kocami jakbym miała zamarznąć. Hipotermia – pomyślałam. Choć moja wiedza z biologii kończyła się na układzie kostnym to miałam pojęcie co mi było. Spojrzałam w szpitalne okno,  z którego widać było nawet moje osiedle. Mimo, iż była dopiero piętnasta na zewnątrz było ciemno jak w nocy. No ale to są uroki zimy. Chciałam wrócić do domu i zapomnieć o wczorajszym dniu. Chciałam zapomnieć, że K4 w ogóle istnieje.Zrobiłam się głodna. W sumie od wczoraj nic nie jadłam. Zastanawiałam się gdzie jest Diana i czemu wcale do mnie nie przyszła. 

        Ledwo podniosłam się z łóżka moją uwagę przykuło ubranie które na sobie miałam. Biała, materiałowa koszula zdecydowanie nie dodawała mi uroku; rozpuszczone włosy tylko mi przeszkadzały, więc szybko je związałam leżącą na stoliku frotką. Pewnie wyglądałam jak strach na wróble, ale niestety nie miałam możliwości się zobaczyć dokładnie, bo jakoś nie chciałam wychodzić w ciepłego łóżka. Nudziłam się jak mops, przewracałam z boku na bok, gdy zegar w sali wybił siedemnastą, usłyszałam jak drzwi mojej sali się otwierają. Ucieszona faktem, że to pewnie Diana obróciłam się i zamarłam. W drzwiach stał on. Uśmiechał się niepewnie ale łagodnie ukazując rząd równych i bielszych niż śnieg zębów. Otworzyłam buzię ze zdumienia i nie byłam w stanie nie nic powiedzieć. Wyglądał jak ukochany chłopak, który przyszedł odwiedzić swoją ukochaną, ciężko chorą dziewczynę.  W zielonym T-shircie, ciemnozielonej koszuli i zielonej kurtce z kieszeniami po bokach, kociakiem przy kapturze i z tą swoją aurą tajemniczości wyglądał jak chłopak z okładki amerykańskiego magazynu.

Wiktor

        Tośka wyglądała jakby zobaczyła ducha lub diabła a nie mnie. Mimo, że się do niej uśmiechnąłem i pomachałem na przywitanie jej wyraz twarzy się nie zmienił. Przyjrzałem się jej uważnie. Szpitalna koszula zupełnie do niej pasowała, ale jej rude włosy niezgrabnie upięte w kucyk i grzywka opadająca na czoło dodawały jej uroku. Choć nadal nic nie powiedziała, uważnie śledziła moje ruchy wzrokiem.  Podszedłem do jej stolika i wyjąłem z plecaka trochę owoców. Wiedziałem jak ubogie jest szpitalnie jedzenie. Usiadłem na parapecie i wpatrując się w panoramę Poznania czekałem aż Tośka się odezwie.

-Zzarazz… Ttty przyszedłeś do mnie? – spytała zaskoczona gapiąc się to na mnie to na owoce. W ułamku sekundy dostrzegłem z jaką tęsknotą spogląda na jedzenie. Jestem pewien, że gdybym wyszedł na chwilę rzuciła by się na nie jak lew na swoją ofiarę.

-Mam sobie iść?  - spojrzałem w jej zielone jak letnia łąką oczy i dodałem – Możesz, a nawet musisz to zjeść – spojrzała na mnie krzywo – To rozkaz – dodałem jeszcze.

-Jeśli nie zjem to Wielce Szanowne K4 zafunduje mi piekło w szkole? – spytała podejrzliwie mrużąc oczy.

-Masz mnie za takiego?

-K4 to K4. Nie mnie oceniać jacy jesteście – odpowiedziała biorąc w końcu mandarynkę do ręki.

-Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie – przypomniałem jej.

-Ale na które? – dzieli mandarynkę na pół i częstuje mnie ale ja odmawiam.

-Pytałem, czy uważasz mnie za takiego?

-Ale jakiego?

Tośka nie daje się zbić z tropu. Jest ostrożna jakby naprawdę się mnie obawiała. Przyglądam jej się jak wcina mandarynkę a potem jabłko. Ulżyło mi, że chociaż trochę zaspokoiłem jej głód.

-Nie mogę ci odpowiedzieć na to pytanie – odpowiedziała nie patrząc na mnie.

-Pytałem czy pójdziesz ze mną na studniówkę?  - wypaliłem nim zdążyłem  się powstrzymać. Tośka omal nie zakrztusiła się jabłkiem a ja nadal nie wiedziałem co we mnie wstąpiło. Po co jej się pytałem? Przecież Sebą ją zaprosił. Będzie wściekły jak się dowie. Zerwałem się na równe nogi i zmierzałem w kierunku drzwi gdy Tośka powiedziała:

-Jasne, że pójdę.

Zatrzymałem się trzymając dłoń na klamce. Chciałem wyjść ale jakaś siła mi nie pozwała. Coś mnie powstrzymywało. Czy ja dobrze usłyszałem? Zgodziła się? Obróciłem się i spojrzałem na nią. Była taka niewinna, taka samotna, taka zwyczajna, taka normalna.

-A Seba? – spytałem siląc się na uśmiech.

-Nie będzie mi rządził – odpowiedziała stanowczo.

-Ale wiesz, że… - nie dokończyłem bo mi przerwała.

-Wiem – wzruszyła tylko ramionami.

Nic jej nie odpowiedziałem. Wyszedłem ze szpitala nie mogąc pojąc po jaką cholerę zadałem to pytanie. Wsiadłem do auta i kazałem szoferowi jechać do domu. Tylko w swoim pokoju czułem się sobą. Granie na gitarze i czytanie książek uspokajało mnie, jednak nie mogłem zapomnieć o zielonych jak łąka oczach Tośki.

Diana

         Mama leży na sofie z zimnym okładem na czole i z paczką tabletek przeciwbólowych w dłoni. Przeraziłam się gdy zobaczyłam jak mdleje. Moje czynności pierwszej pomocy nie są wybitne, ale własną matkę potrafię uratować.  Teraz kompletnie nie wiem co robić. Nie mogę jej zostawić samej, ale muszę odwiedzić Tośkę. Przecież nikt do niej nie zajrzał i pewnie zdycha tam z głodu. A mama też się zaczęła o nią dopytywać. Skłamałam jej, że została na dodatkowych zajęciach. Jeśli Tośka nie wróci za godzinę mama na pewno zacznie coś podejrzewać. A w takim stanie na bank nie pójdzie do pracy, więc jestem uziemiona. Co robić? Co ja mam robić?

Czemu tak w ogóle mama zemdlała gdy jej powiedziałam o Sebastianie. Odniosłam wrażenie, że mama coś ukrywa, jakąś tajemnicę która ma związek z bogaczem Sebastianem. Szybko jednak wyrzuciłam te myśli, ze swojej głowy. No bo serio co niby moja mama miałaby mieć wspólnego z przebrzydle bogatą rodziną państwa Wieczorków.

-Co z tą Tośką? – spytała cichym głosem mama a ja zaczęłam się coraz bardziej denerwować.

-Wiesz jaka jest pogoda. Pewnie niebawem przyjdzie – skłamałam nie patrząc na nią.

Modliłam się o jakiś cud  gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Zerwałam się z krzesełka i otwarłam. Na widok babci poczułam tak wielką ulgę, że rzuciłam jej się w ramiona jakbym jej nie  widziała pięć lat, chociaż babcia mieszka z nami, tyle że na piętrze.

-Co się stało kochana? – spytała mnie wchodząc do środka. Zaprowadziłam ją do salonu gdzie leżała blada jak trup mama. Sama stałam z boku i przyglądałam się jak babcia siada obok swojej córki i dotyka jej twarzy a potem ujmuję jej dłoń.

-Mmmm…Babciu zostaniesz z mamą? – spytałam niepewnie.

-Tak kochanie. A coś się stało? – babcia była taka kochana i troskliwa.

-Muszę…Ja…To znaczy…muszę gdzieś iść – wydukałam w końcu.

Babcia skinęła głową dając mi znak, że mogę iść. 

        Ubrałam się ciepło i niczym błyskawica wybiegłam z bloku i pędziłam jak Usan Bolt w biegu na 50m. Gdy dobiegłam do szpitala byłam tak zdyszana, że ledwo co oddychałam. Z trudem łapiąc powietrze weszłam do cieplutkiego szpitala i od razu poczułam ten charakterystyczny dla tego budynku zapach. Zapach szpitala. Odnalazłam salę Tośki i wparowałam do niej ucieszona jej widokiem.  Siostra leżała na plecach i wpatrywała się w sufit ale gdy tylko mnie zobaczyła omal nie oszalała z radości.

-Też się cieszę, że cie widzę – powiedziałam przytulając się do niej – I przepraszam - dodałam

-Lepiej mi powiedz co cię zatrzymało? – spytała bacznie mi się przyglądając.

-Mama zemdlała – powiedziałam jej.

-Powiedziałaś jej co mi jest?

-Nie no coś ty. Tylko widzisz….Sebastian czekał pod domem od dwóch godzin i mama…

-Zaraz – przerwała siostra – Chcesz powiedzieć, że Sebastian ślęczał pod naszym domem? – spytała nie mogąc w to uwierzyć.

-Mhm. Mama się zaczęła dopytywać kto to jest, więc powiedziałam jej. A ona zemdlała.

-Mama zemdlała bo powiedziałaś jej, że Sebastian Wieczorek stoi pod naszym domem? – Tośka była naprawdę zaskoczona a jednocześnie widziałam w jej oczach złość na Sebę.

-Tak było. Babcia z nią  teraz jest.

Tośka zrobiła mi miejsce obok siebie i wsunęłam się pod ciepłą pościel obok siostry.

-Co teraz zrobisz? – spytała mnie wiedząc co ma na myśli.

-Nie wiem. Skłamałam jej, że poszłaś za mnie do szkoły. A właśnie dostałaś piątkę od pana pedałka co wszystkich zaskoczyło, jego samego też – rozpierała mnie duma, że zaskoczyłam gejografa.

-Ktoś cię rozpoznał? – spytała przerażonym głosem siostra.

-Tylko ten palant Seba, ale siedział cicho i nikomu nic nie powiedział. Swoją drogą czemu mi nie powiedziałaś, że z nim siedzisz? – spytałam udając obrażoną.

- Zrobił to specjalnie, żeby mi udowodnić. Matematyca go przesadziła do mnie, więc co miałam zrobić?

Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na siostrę. Była czymś zmartwiona i widziałam to. Jej oczy były jakieś smutne a twarz bez wyrazu.

-Co się stało? – spytałam łapiąc ją za rękę.

-Idę z Wiktorem na studniówkę – odpowiedziała. Otwarłam buzię ze zdumienia, że moja Tośka posunęła się do tego, że wybrała tego całego Wiktora nie Sebę.

P.S Zastanawiam się nad decyzją,czy nie dodawać postów tylko w piątek. Co wy na to?
I jak widzicie zgłosiłam bloga na BLOG ROKU xD Nie,nie liczę na wygraną, ale to zawsze jakiś sposób na szersze grono czytelników ;)