Rozdział dwudziesty dziewiąty

Tośka

  Odpowiedź Wiktora podsumowałam śmiechem, ale jemu chyba nie było do śmiechu bo nagle spoważniał i twardo się we mnie wpatrywał. Speszyłam się i zwiesiłam głowę w dół. Było mi trochę głupio. On tu do mnie z uczuciem a ja się zachowuje jak idiotka. To uczucie było problemem. I dla niego i dla mnie, ale on chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. Bo przecież jak on może kochać mnie skoro to Laura była jego jedyną miłością? A czy ja mogę kochać jego jeśli moje serce należy do Seby? No dobra, nie dosłownie, ale w jakimś stopniu na pewno. Bo gdyby mi nie zależało na Wieczorku nie zrobiłabym tego wszystkiego co miało miejsce. Podzieliłam swoje serce, podzieliłam samą siebie na pół. Jedna połówka należała do Wiktora, druga do Sebastiana. I nic nie wskazywało na to by ten układ miał się szybko zmienić.

-Co tak naprawdę czujesz do Sebastiana? – spytał podchodząc do mnie i podnosząc palcem mój podbródek. Spoglądałam teraz w jego piękne oczy, w których mogłabym utonąć.

-Nie chce rozmawiać o Sebie – wydukałam tylko.

-A o mnie? – przysunął się bliżej mnie. Czułam jego oddech na swojej twarzy. Był tak blisko mnie. Przez chwilę myślałam, że stracę zmysły i jak szalona rzucę się na niego. W głowie jednak powtarzałam jedno zdanie „Jestem Tośka Milewska. Muszę się opamiętać”.          Wiktor był przystojny i taki opiekuńczy. Martwił się o mnie i dbał jak nikt inny. Gdybym teraz rzuciła mu się w ramiona rozpieszczałby mnie do końca życia, przynosiłby mi śniadanie do łóżka i zawoził codziennie do pracy. Byłby zawsze ze mną, cały dzień i całą noc, dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Czy chciałam takiego życia? Która nastolatka by tego nie chciała? Która nastolatka nie chciałaby mieć męża wyjętego wprost z Disney’owskich bajek czy filmów? Tak bardzo się rozmarzyłam, że nie poczułam kiedy Brunet objął mnie w pasie. Był bliżej niż kiedykolwiek, nasze usta dzieliły milimetry. Serce waliło mi jak młot, w głowie roiło się od dziwnych myśli. Wiktor nachylił się by mnie pocałować. Chciał mnie pocałować a ja jego, ale coś mnie blokowało. W jednej chwili odskoczyłam jak oparzona i odwróciłam się do niego plecami. Cała drżałam choć nie było mi zimno. Nie mogłam się uspokoić. Wiktor objął mnie ramieniem i odprowadził pod dom. Całą drogę milczałam. Byłam w takim szoku, że chyba odebrało mi mowę.

-To do jutra – pożegnał się Wiktor z uśmiechem gdy dotarliśmy pod mój dom. Pomachałam mu, bo żadne słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Patrzyłam jeszcze jak wsiada do auta i odjeżdża. Dopiero gdy straciłam jego auto z oczu weszłam na podwórko a potem do domu.

Ledwo weszłam do środka od razu wiedziałam, że coś jest nie tak. Szybko zdjęłam kurtkę i buty a potem zobaczyłam Dianę siedząca na podłodze w kuchni i przeraźliwie płaczącą. Szybko do niej podeszłam i objęłam ją ramieniem. 

-Uspokój się Di… Proszę – pocieszałam ją. Nie pomogło. Zaczęła płakać jeszcze bardziej. Nie wiedziałam co jej było dopóki drżącymi rękoma nie podała mi jakiejś kartki złożonej na pół. Wtedy dopiero zobaczyłam ten bałagan w kuchni. Z jednej strony garnki, z drugiej jakiejś pudełko z którego wysypywały się koperty, a pośrodku tego wszystkiego moja siostra bliźniaczka  ryczącą jak bóbr.

-Co to jest? – spytałam.

-Prze…Prze…czytaj – chlipała. Rozłożyłam kartkę i zaczęłam czytać. Każde słowo raziło mnie jak grom, każde słowo rozdzierało moje i tak już rozdarte serce, każde czytane słowo raniło jak ciernie. Chciałam płakać, ale nie mogłam. Żadna łza nie poleciała z mojego policzka. Skończyłam czytać i tępo wpatrywałam się w kuchenne meble. A więc wszystko było kłamstwem. Przez dziesięć lat ja i Diana żyłyśmy w świecie kłamstw i fikcji, w świecie ułudy. Nie mogłam jednak uwierzyć w to co przeczytałam. Nie chciałam w to wierzyć, nie potrafiłam. Tuliłam Dianę do siebie nie wiedząc co zrobić z tym wszystkim. Tata żyje. Mój tata żyje i nigdy nie zaginął. Tata Seby też żyje i też nigdy nie zaginął. W jednej chwili moje życie się rozsypało, wszystko legło w gruzach jak dziesięć lat temu gdy tata zniknął. Takie deja vu normalnie. Tyle, że wtedy byłam dzieckiem a dziś jestem kobietą, nie dziewczynką, nie nastolatką tylko kobietą. Nie byłam w stanie wziąć się w garść, ale jeśli tego nie zrobię to spędzę tu z Di całą noc. Z trudem wstałam z podłogi. Nogi miałam jak z waty, w żołądku mi się przewracało. Diana nadal ryczała choć teraz już trochę mniej. Zaprowadziłam ją do pokoju i położyłam w łóżku.

-Tośka, to jest gorsze niż koszmar – powiedziała słabym sennym głosem.

-Śpij – poleciłam jej. Chwilę później ona zasnęła a ja poszłam do kuchni posprzątać to wszystko.  Schowałam garnki do szafki, usiadłam na krześle i wpatrywałam się pudełko i koperty które w nim były.  Zastanawiałam się czy powinnam je przeczytać. Zresztą nie miałam nic do stracenia. Było mi wszystko jedno co się dowiem. Nic gorszego nie mogłam już tam przeczytać. Podniosłam pudełko, leżące luzem koperty wzięłam do ręki i poszłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku i zaczęłam czytać wszystkie listy od taty do mamy, od pierwszego do ostatniego.

Sebastian

Wiktor zjawił się wtedy kiedy pomiędzy mną a Tośką zaczęło się układać. Wiedział, że ona na niego leci, ale wiedział też, że mi również na niej zależy. Co chciał osiągnąć odbijając mi Tośkę? Nie mogłem jej stracić. W jakimś stopniu zależało mi na niej coraz bardziej. Milena uświadomiła mi jak bardzo kocham Tośkę, cokolwiek to znaczyło. Dziś środa. Ten tydzień zdecydowanie się za bardzo wlecze. Schodziłem na dół gdy zobaczyłem jak do jadalni idzie Wiktor a za nim Arek i Jake. Uśmiechnąłem się do siebie, bo znów będziemy w komplecie choć już nie będzie tak jak dawniej. Wszystko się zmieniło, ale nie mogłem pozwolić by nasza przyjaźń też się zmieniła. Dotarłem do nich i od razu poczułem się jak dawniej. Kumple żartowali, śmiali się i przez chwilę miałem wrażenie, że cofnąłem się o rok albo dwa w czasie.

-Co was tak bawi? – rzuciłem siadając na swoim miejscu na środku.

-Wiktor opowiadał jak zapomniał walizki na lotnisku – odpowiedział Arek. Chyba on jeden był do mnie w tej chwili przyjaźnie nastawiony. Po Brunecie widziałem, że coś mu jest nie w smak i wiedziałem, że chodzi o Tośkę. Co do Jake’a to od poniedziałku z nim gadałem. On nie przyszedł przeprosić, ja nie miałem czasu pogadać. Coś się zaczęło psuć. Nasza przyjaźń została wystawiona na próbę, coś co było dla mnie ważniejsze niż wszystkie pieniądze świata zaczęło się walić. Kolejna próba od losu. Zginę, jeśli nie uda mi się uratować tego co dla mnie najważniejsze. Oni trzej są dla mnie jak bracia. To są prawdziwi przyjaciele, którzy skoczą za mną w ogień, przyjaciele którzy skopią mi tyłek gdy będę chciał zrobić coś głupiego, przyjaciele którzy upiją się ze mną do nieprzytomności gdy zajdzie taka potrzeba, przyjaciele którzy byli, są i będą.

-Seba widziałem dziś Milenę – powiedział Brunet popijając sok. Uniosłem głowę znad talerza i spojrzałem na niego wyczekująco – Ach. Minąłem się z nią na lotnisku. Mówiła, że masz problemy.

Kochana siostrzyczka pomyślałem.

-Seba o co chodzi? – spytał Jake. Dusiłem to w sobie, ale nie mogłem już dłużej tego znieść. Oni musieli wiedzieć o wszystkim. Arek po części wiedział, ale żaden z nich nie wiedział, że moja matka maczała w tym palce. Musiałem zacząć od początku bo Wiktor i Jake nic nie wiedzieli.

-Mój tata i tata Tośki byli najlepszymi przyjaciółmi. Pracowali razem w banku, gdzie teraz jest biurowiec Delta – zamilkłem i wstałem od stołu. Podszedłem do okna i wpatrywałem się w topniejący śnieg.

-W 2002r. oboje zaginęli i nikt nie wie dlaczego. Razem z Tośką chce iść odnaleźć. Trafiliśmy nawet na starą kronikę, która upamiętniała ważne wydarzenia w banku.

-Co było w tej kronice, ale tak dokładniej – przerwał mi Jake.

-Były tam zdjęcia z uroczystości wyborów pracownika miesiąca, roku, jakieś jubileusze i coś tam jeszcze. Na każdym zdjęciu mój tata i tata Tośki. Przyjaciele aż po grób. Ale prócz tego na każdym zdjęciu pojawia się jakiś facet, którego nie znam.

-Masz tą kronikę ze sobą? – spytał Brunet.

-Jest u mnie w aucie – odpowiedział Arek i wyszedł.

-Jest coś jeszcze, Seba? – dopytywał się Jake.

-Starucha płaci za coś matce Tośki – powiedziałem w końcu – Ale nie wiem za co.

W chwili gdy to powiedziałem do jadalni wszedł Marecki a za nim starucha i trzy służki.

-Jak dobrze widzieć was razem – powiedziała dumnie siadając. Służki zaczęły nakładać jej jedzenia. Siedziała dumnie wyprostowana i jadła z taką sztuczną, udawaną elegancją. Miałem jej dosyć. Moja rozmowa z chłopakami ucichła, bo przy matce lepiej się nie odzywać na takie tematy. Zresztą, jedyny temat, który ją interesował to ja i moja kariera jako spadkobiercy firmy. Zdawałem sobie z tego sprawę, ale ona robiła z tego wielkie wydarzenie. Jej styl bycia wykraczał po za wszystkie normy dobrego zachowania.

Arek coś długo nie wracał, więc chyba zorientował się co się dzieje. Wstałem od stołu i bez żadnego słowa chciałem odejść, ale ona jak zwykle musiała mnie zatrzymać.

-Dziś o piętnastej masz spotkanie. Marecki po ciebie przyjedzie pod szkołę. I bez żadnych wykrętów – powiedziała beznamiętnym głosem. Nie odpowiedziałem tylko wyszedłem.

-„Dziś o piętnastej masz spotkanie” – piskliwym głosem naśladował moją matkę Jake. Poprawił mi tym trochę humor. Założyłem płaszcz i już miałem wychodzić gdy podeszła do mnie jedna ze służek.

-Czego? – warknąłem.

-Na zewnątrz czeka jakaś pani. Twierdzi, że jest pana dziewczyną – powiedziała wystraszona i odeszła.

Wybiegłem z domu i rzeczywiście ona tam była. Nie była jednak sama. Kilka metrów dalej oparta o kamienny słupek stała Diana. Poznałem ją, bo trudno nie było jej nie poznać. Zawsze wyglądała jak kopia Tośki. Tym razem też tak było. Głowę miała spuszczoną w dół i z dala wyglądała jakby szła na ścięcie. Skupiłem się na Tośce. W końcu to ona do mnie przyszła. Stała do mnie plecami wiec nie widziała jak przyszedłem. Byłem zaskoczony jej widokiem. Przecież za kilka minut zobaczylibyśmy się w szkole, ale najwidoczniej tak mnie kochała, że nie mogła już beze mnie wytrzymać.

-Ty! Tak ci do mnie tęskno? – spytałem otwierając uliczkę. Odwróciła się. Była cała zapłakana. Nos miała czerwony, oczy spuchnięte od płaczu jakby ryczała całą noc. W ręce trzymała jakieś pudełko. Nie miała czapki ani rękawiczek i cała drżała. Wyglądała jakby całą noc nie spała. Przytuliłem ją, ale ona nadal chlipała. Wiedziałem, że jeśli tak dalej będzie spóźnimy się do szkoły.

-Mażesz się jak dziecko – upomniałem ją.

-Nasi…Twój tata… - próbowała coś powiedzieć przez łzy – Oni…Oni żyją… i… i… i mieszkają…we Włoszech – wyszeptała ledwo słyszalnie. Ukryła twarz w dłoniach i przylgnęła do mnie. Objąłem ją ramieniem i przytuliłem. Dopiero po chwili zorientowałem się co Tośka do mnie powiedziała.