Rozdział trzydziesty drugi

Tośka

      Cierpiałam. Cierpiałam ja, cierpiała moja dusza, cierpiało moje serce.  Co takiego zrobiłam, że zasłużyłam na taki los? W ramionach Sebastiana nie istniał ten okropny świat, w ramionach mojego chłopaka było idealnie, bez tego całego chaosu i matki kłamczuchy. Ale to nie mogło trwać wiecznie. Ryczałam jak głupia. Dom z zewnątrz wyglądał jak stary zrujnowany budynek. Seba tulił mnie do siebie i uspokajał, ale na nic to się zdało. Jak ja teraz miała tu mieszkać? Dom bez szyb to już nie dom. Wtulona w Sebastiana spoglądałam na policjantów rozmawiającymi z sąsiadami, na ratowników medycznych i siedzącą w karetce babcię. Mamy nie było. Tłum gapiów powoli się rozchodził, wszystko się powoli uspokajało, wszystko, prócz mnie i Diany.

-Seba – wymamrotałam próbując nie ryczeć – Muszę… muszę porozmawiać…z policją.

Kiwnął głową, objął mnie ramieniem i zaprowadził do policjantów.

-Kim pani jest? – spytał jeden z nich.

-Mieszkam tu – powiedziałam. Otarłam łzy by móc lepiej widzieć mężczyznę. Miał około pięćdziesięciu lat, siwe włosy i wąsy. Stereotypowy policjant.

-Wie pani kto mógł to zrobić? –spytał otwierając swój notesik i zapisując w nim coś.

-A pan wie? – zapytałam. Posłał mi miażdżące spojrzenie, ale zbyłam go. Nie wiem skąd miałam tyle siły w sobie by z nim rozmawiać. Obejrzałam się przez ramię. Zobaczyłam jak Arek prowadzi Di do swojego auta  i odjeżdża. Wiktor i Jake, którzy też przyjechali, choć nie wiem po co, prowadzili ze sobą ożywioną rozmowę spoglądając na to co zostało z mojego domu. Ja też spojrzałam. Okna, które wychodziły na ulicę były teraz pustymi, drewnianymi ramami. Stłuczone szyby porozwalane były po podwórku i ogrodzie.

-Pójdzie pani ze mną. Musimy wejść do środka i wykluczyć tło rabunkowe – powiedział policjant.

-Tło rabunkowe? Pan żartuje, prawda? Co można ukraść biedakom?- zakpiłam z niego.

-Proszę pani, proszę nie utrudniać – skarcił mnie policjant – Kolega – wskazał na jakiegoś młodszego policjanta – pójdzie z panią do środka. Zobaczy pani czy coś nie zginęło.

Pokiwałam głową i poszłam z policjantem. Sebastian chciał iść za mną.

-Zostań tu. – powiedziałam stanowczo.

-Myślisz, że pozwolę ci iść z obcym facetem? – oburzył się.

-Seba – spojrzałam mu w oczy – Nie mam sił ci tego tłumaczyć. Proszę cię, zostań tu. Idź do chłopaków, ale nie za mną.

Nie spodobało mu się to, ale nie chciałam by szedł za mną do środka, po prostu nie chciałam. 

     Otwarłam drzwi i weszliśmy do środka. Policjant milczał i uważnie rozglądał się po mieszkaniu. To co zobaczyłam wymagało ode mnie sporo odwagi bym nie wybiegła z płaczem. Okna na parterze znajdowały się w kuchni i w salonie. Kuchnia wyglądała okropnie. Wszędzie pełno kawałków szkła i kilka dużych kamieni, którymi to zrobiono. Siła uderzenia musiała być ogromna, bo kilka kamieni trafiło do zlewu w którym stały brudne naczynia. Rzecz jasna nie trzeba było ich już myć, gdyż w sumie nic z nich nie zostało. Kamienie upadły również na podłogę zostawiając w niej dziury.

Poszłam do salonu. Ten wyglądał lepiej niż kuchnia, bo większość kamieni upadło na kanapę nie niszcząc zbyt wielu rzeczy po za wazonem ze sztucznymi kwiatami i jakimś szklanym ozdobnym naczyniem. Podeszłam do okna. Przez puste ramy widziałam Sebę i chłopaków, oraz babcię w karetce. Już miałam iść zobaczyć do swojego pokoju gdy zobaczyłam jak z Grunwaldzkiej wychodzi mama. Szła wolno, ale gdy zobaczyła policjantów przyśpieszyła kroku. Widziałam jak rozmawia z policjantami i rozgląda się dookoła.

-W porządku? – spytał policjant.

-Tak – odpowiedziałam słabym głosem. Poszłam do swojego pokoju. Otwarłam drzwi i omal nie umarłam z radości, gdy zobaczyłam, że pokój jest nietknięty. Wszystko było na swoim miejscu. Zajrzałam do pokoju siostry. Tutaj też bez zmian.

-Tosia gdzie jesteś? – usłyszałam z kuchni zapłakany głos mamy.

-Idę – rzuciłam. Gdy dotarłam do kuchni mama zamiatała kawałki szkła płacząc przy tym.

-Gdzie my się teraz podziejmy? – spytała mnie – Przecież nie możemy tu zostać – mówiła bardziej do siebie niż do mnie. Wszystko się we mnie zaczęło gotować. Chciałam jej wygarnąć, teraz, w tej chwili co o niej myślę i że wiem co zrobiła gdy zjawił się Sebastian.

Sebastian

    Matka Tośki zabiła mnie spojrzeniem. Wpatrywała się we mnie jak w najgorszego i największego wroga. Przekraczając próg domu dziewczyny wiedziałem na co się piszę. Byłem zbyt przejęty tym wszystkim, że zbytnio nie przyglądałem się wnętrzu budynku. Jednak dało się odczuć, że nie ma tu luksusów. Musiałem tu przyjść, bo bałem się, że Tośka wszystko wygada a wtedy nasze plany poszły by na marne.

-Zabroniłam ci się z nim spotykać! – zaczęła krzyczeć pani Milewska – Obiecałaś mi przecież!

-Ty też obiecałaś, że nigdy nas nie okłamiesz!  - odcięła się Tośka. Szturchnąłem ją w bok i dałem do zrozumienia, że ma nic nie mówić. Odczytała mój przekaz bo zamilkła.

-Przestań się z nim spotykać! – znów odezwała się matka.

-A ty przestań udawać kochaną mamusię, której zależy na dobru córeczek! – Tośka nie dawała za wygraną. Potrafiła być wredna, ale nie wiedziałem, że stać ją na takie odzywki względem własnej matki.

-Pani Milewska… - zacząłem.

-Nie odzywaj się w moim domu! – przerwała mi.

-Mamo przestań! – krzyknął ktoś za mną. Razem z Tośką obróciliśmy się by zobaczyć idącą do nas Dianę. Wyglądała naprawdę lepiej. Arek musiał ją zabrać do siebie by zrobiła z sobą porządek. Włosy miała związane w kucyk a twarz już nie była tak czerwona od płaczu.

-I ty przeciwko mnie?! – oburzyła się pani Milewska.

-Nie. Ale nie znasz Sebastiana i nie powinnaś go tak traktować – mówiła spokojnie, ale stanowczo. Chyba potrafiła wpłynąć na matkę, bo pani Milewska natychmiast odpuściła. W tej samej chwili rozległ się mój telefon. Nie musiałem go wyjmować by wiedzieć, że to Marecki.

-Zadzwonię do ciebie – wyszeptałem Tośce na ucho i wyszedłem. Odebrałem wciąż dzwoniący telefon.

-Czego? – zapytałem.

-Czekam na ciebie pod szkołą. Gdzie jesteś? – głos Mareckiego jak zwykle nie zdradzał żadnych emocji.

-Sam przyjadę na zebranie, tylko powiedz mi gdzie – powiedziałem wsiadając do auta. Spojrzałem na zegarek na desce rozdzielczej. Nie było jeszcze piętnastej. – Zresztą spotkanie jest za trzy godziny.

-Plany się zmieniły. Zebranie jest w Villa Magnolia. A i twoja matka też tam będzie.

Nic nie mówiąc rozłączyłem się i odjechałem.

     Villa Magnolia. Moja pierwsza niby randka z Tośką. Zaprosiłem ją tutaj, a potem chłopaków by lepiej ją poznali. Te wspomnienia przerwał mi głos matki, która, gdy ledwo dotarłem do stolika przedstawiła mnie dwóm mężczyznom w czarnych garniturach. Przyszedł kelner  i nalał wszystkim po lampce wina.

-A więc nam panowie chcą powiedzieć? – spytała moja matka.

-Jesteśmy przedstawicielami jednej z włoskich firm gospodarczych – zaczął mówić jeden z mężczyzn – Prowadzimy współpracę z wieloma krajami na całym świecie. Niedawno dotarły do nas informacje, że chciałby pani nawiązać współpracę z jedną z włoskich  firm. Wygraliśmy przetarg i przyjechaliśmy złożyć pani naszą ofertę – mężczyzna mówił biegle po angielsku, ale moja matka i tak go rozumiała. Światowa bizneswoman, która zawsze dopina swego, kobieta, która zrobi wszystko by postawić na swoim. Wcielenia zła, egoizmu, wredności i sztuczności. Była wszystkim tym co złe, tylko nie moją matką.

-Więc co możecie mi oferować? – zapytała matka. Spojrzałem na nią a mężczyzna zaczął mówić. Starucha coś knuła. Widziałem to. Na jej twarzy pojawił się lekki, diabelski uśmiech, który zawsze oznaczał kłopoty. Wiedziałem, że tak będzie i tym razem. Tak było zawsze.

-Mam nadzieję, że znajdzie pani czas by rozpatrzeć naszą propozycję – powiedział mężczyzna podając matce jakąś teczkę, która ona zaś podała Mareckiemu.

-Wasza oferta jest interesująca. Za dwa dni dam wam odpowiedź. Jeśli się zgodzę, mój syn poleci z wami by podpisać umowę – jej słowa mnie zszokowały.

-Co takiego?! – poderwałem się z krzesła – Nigdzie nie jadę!

Dwaj mężczyźni nie rozumieli polskiego, za to wpatrywali się we mnie nie wiedząc o co chodzi. Starucha zaczęła im coś tłumaczyć a Marecki zatrzymał mnie bym nie wychodził. Wszystko się we mnie gotowało. Miałem wyjechać? Zostawić Tośkę i tak po prostu wyjechać? Z drugiej jednak strony miałem jechać do Włoch, więc może bym odnalazł tatę jeśli jeszcze by tam był.

Wiktor

     To co ktoś zrobił z domem Tośki było nie do pojęcia. Chciałem z nią zostać i pomóc jej w tych trudnych chwilach, ale odesłała mnie z kwitkiem. Martwiłem się o nią, bo to co jej się przytrafiło nie było czymś o czym można szybko zapomnieć. Wróciłem do domu i długo nie mogłem zasnąć. Cały czas myślałem o Tośce o tym czy ją naprawdę kocham.

W czwartek rano obudziła mnie mama co nie było na porządku dziennym. Ostatni raz budziła mnie gdy byłem małym chłopcem. Zaskoczył mnie jej widok, tym bardziej, że była w szlafroku i wcale nie śpieszyła się do pracy.

-Coś się stało? – spytałem wstając z łóżka.

-Czemu z góry zakładasz, że coś się stało? – spytała oglądając kwiatki stojące na oknie.

Nie odpowiedziałem. Poszedłem umyć zęby i zacząłem się zastanawiać czy osoba, która właśnie stoi w moim pokoju to na pewno moja matka. Ona i tata byli wiecznie zapracowani. Więcej ich nie było niż byli. Całe dnie spędzali w szpitalu, a dom mógłby dla nich nie istnieć, ja też. Brakowało mi normalnych rodziców, ale nie mogłem narzekać bo dzięki nim mam wszystko i nie muszę się martwić o swoją przyszłość. Mimo iż rodziców rzadko widywałem, wiedziałem, że mogę na nich liczyć. Byli surowi i wymagający, ale nie przeszkadzało mi to. Wróciłem do pokoju by się ubrać i stanąłem jak wryty gdy zobaczyłem, że w pokoju prócz mamy stoi jeszcze tata.

-Spóźnicie się do pracy – powiedziałem tylko i zacząłem się ubierać. Nie wstydziłem się swoich rodziców, zresztą nie miałem czego.

-Musimy z tobą porozmawiać – powiedziała nagle stanowczym głosem mama.

-To mówcie.

-Spotykasz się z kimś? – spytał tata

-Tylko dlatego nie poszliście do pracy, żeby mnie o to spytać?

-Po co poleciałeś do Belgii? – spytała mama ignorując moje pytanie.

-Laura wychodziła za mąż – odpowiedziałem spokojnie.

-Laura Newińska? – spytał tata z niedowierzaniem.

-Chyba, że znasz jakąś inną Laurę.

-Skończcie już. Wiktor tu chodzi o twoją przyszłość – zaczęła mówić mama.

-Nagle was to zaczęło interesować? To jest ta tak super ważna rzecz, przez którą nie poszliście do pracy.

-Musimy wyjechać – powiedział tata.

-Nie raz wyjeżdżaliście, więc nie rozumiem – coraz bardziej mnie denerwowało ich zachowanie.

-Ale to były krótkie wyjazdy. Teraz wyjeżdżamy do Kanady.

-To miłej drogi. Coś jeszcze? – spytałem gotowy do wyjścia.

-Jedziemy tam na stałe, a ty jedziesz z nami – powiedziała mama