Rozdział drugi

Tośka

      Tego już było za wiele. Co on sobie myślał? Że od tak się zgodzę iść z nim? Przeliczył się i to bardzo. Nie należałam do jego wielbicielek. Jeśli będzie chciał iść ze mną to mi to udowodni, jeśli nie, da sobie spokój, przecież zna tyle ładnych dziewczyn. Dwie ostatnie lekcje przesiedziałam ledwo żywa. Nie skupiałam się na niczym. Cały czas przed oczami miałam scenę jak Sebastian podchodzi do mnie i pyta mnie czy z nim pójdę. Diana padnie jak jej to opowiem.  Matematyca powtarzała materiał na maturę, jak zwykle. Cholera, z jednej strony chciałam iść z Sebastianem na ta studniówkę. Pokazać, że jestem kimś, że też coś znaczę, ale z drugiej bałam się tego. Jak on na mnie zareaguje? Co pomyślą o mnie jego znajomi, przyjaciele? Co pomyśli reszta szkoły. Zaczęłam rozglądać się po klasie. Był. Siedział w 3 ławce z Jakie’m. No tak oni zawsze razem i nierozłączni. Jak papużki.

-Wieczorek do ostatniej ławki! Od dziś, aż do końca roku siedzisz z Milewską– usłyszałam podniesiony głos matematycy. Widziałam jak Sebastian wstaje i idzie w moja stronę. Ostatnia ławka… To moja ławka. Siedziałam tam sama, od początku liceum. Nie zniosę towarzystwa tego typa przez 4 miesiące. Boże! Czemu? Zdjęłam torbę z krzesła na podłogę, by zrobić mi miejsce. Usiadł obok mnie z tym swoim uśmieszkiem i rozłożył książki. Och… Nie mogłam tego wytrzymać. Całe 4 miechy z nim. Poczułam nagle jakiś nieziemsko cudowny zapach. Coś jakby zmieszane kilka zapachów. W tej mieszance wyłapałam zapach jaśminu, róży, fiołku i bodajże drzewa cedrowego(wiedziałam jak to pachnie, bo gdzieś w jakimś sklepie poczułam ten zapach). Zapach był mocny i intensywny a zarazem niesamowity. Rozkoszowałam się tym zapachem dopóki nie doszłam do wniosku, że to perfumy Sebastiana. Boże! Tośka ogarnij się!. Skarciłam się w duchu i puknęłam się w czoło. Sebastian spojrzał na mnie i uśmiechnął się łobuzersko. Uniosłam kąciki ust do góry i odwzajemniłam uśmiech. Opamiętałam się  po chwili. Czy ja to zrobiłam naprawdę? Nie, nie. Uśmiechnęłam  się, choć nie powinnam. Nie mogłam mu dać po sobie poznać, że jestem nim zainteresowana.

        Lekcja skończyła się i bez słowa wyszłam z klasy. Szedł za mną aż do szatni. Znosiłam to dzielnie, no ale czy on mnie śledził czy co? Powinnam się go bać, krzyczeć? Jeny…. Ubrałam kurtkę i próbując go ignorować wyszłam ze szkoły. Na Grunwaldzkiej go zgubiłam i cieszyłam się z tego, dopóki nie zobaczyłam jego niebieskiego citroena klasy: super zajebisty. Jechał za mną wolniutko.

-Tośka podwieźć cię? – spytał zatrzymując się i otwierając drzwi. Szłam dalej udając, że go nie widzę. Jeśli naprawdę mu zależy by iść ze mną niech nie myśli, że to będzie takie łatwe. On nadal jechał za mną. Nie miałam zamiaru ulec, ale zrobiło mi się go żal. Już miałam się zatrzymać i wsiąść do auta, ale opamiętałam się. Sebastian jechał za mną całe pół godziny. Byłam zszokowana. Aż tak mu zależało? Nie możliwe by Sebastian Wieczorek chciał iść na studniówkę z biedaczką. A jednak! To była prawda, choć nie potrafiłam w to uwierzyć. Serce mi trochę stopniało gdy Sebastian dojechał pod mój dom. Zaparkował auto i wysiadł z niego. Miałam czerwone z zimna ręce(mądra ja nie wzięłam rękawiczek z domu) więc zaczęłam w nie chuchać.  Sebastian podszedł do mnie. Spojrzałam na niego podejrzliwie. Miał ciemne oczy, ciemne włosy postawione na żel, delikatną twarz bez żadnych skaz, uwydatnione kości policzkowe i zgrabny nos. No po prostu chodzący ideał. Za takiego chłopaka każda dziewczyna dałaby się pokroić, ale nie ja. Pozory mylą. Z zewnątrz piękny i idealny a w środku kawał drania, dupka i chama.

 -Straciłem przez ciebie więcej paliwa niż zwykle – powiedział z wyrzutami. Byłam na tyle kumata, że wiedziałam o co mu chodzi.

-Powiedz ile to ci oddam – rzuciłam i już otwierałam uliczkę gdy usłyszałam jak mówi

-Zaczekaj – powiedział zmienionym głosem . Przystanęłam ale się nie obróciłam – Możemy pogadać? – spytał. Uśmiechnęłam się  do siebie i odwróciłam. Nadal chuchałam w ręce. Nie chciałam zapraszać go do siebie ale przecież nie będziemy stać jak jakieś sieroty pod płotem. 

       Gestem wskazałam żeby szedł za mną. Weszliśmy na podwórku, gdzie  przy drzwiach wejściowych stała mała ławka. Usiadłam i czekałam teraz na jego reakcję i komentarze w stylu” co to za dom”, „jakaś ty biedna” jednak nic takiego nie nastąpiło i zaczęłam się zastanawiać czy to ten sam Sebastian Wieczorek stoi tu przede mną. To była jakaś chora sytuacja, że najbogatszy, najpopularniejszy i najprzystojniejszy chłopak w szkole jest na moim podwórku Ale chciał iść ze mną na tą studniówkę, więc dałam mu ultimatum, które- ku mojemu zdziwieniu – zaczął spełniać.

Sebastian

           Nie wiem, co się ze mną działo. Serce waliło mi jak młot, a ręce mimo zimna miałem spocone. Tośka i ja usiedliśmy na ławce pod blokiem. Chciałem iść z nią na tą głupia studniówkę. Chciałem udowodnić wszystkim a szczególnie jej, że potrafię się postarać. Wiem, że widziała we mnie bogacza i rozpieszczonego dzieciaka, bo taki byłem, ale intrygowała mnie swoim zachowaniem. Widziałem jak chucha z zimna w ręce. Było chłodno, a jej dłonie były całe czerwone. Wyciągnąłem ze swojej kurtki rękawiczki i podałem jej. Spojrzała na mnie zdziwiona i nie założyła ich. Musiałbym nie mieć serca, żeby pozwolić na to, żeby dalej marzła. Ująłem delikatnie jej dłonie i założyłem jej rękawiczki. Spojrzała na mnie z pode łba i ściągnęła z powrotem rękawiczki oddając mi je, ale ja nich nie chciałem.

-Słuchaj Tośka – zacząłem ale ona mi przerwała.

-Seba nie musisz się nade mną litować, naprawdę nie potrzebuje tego. – wypaliła a mnie zaskoczyła tymi słowami.

-Doceń, to że się staram – próbowałem przejąć inicjatywę. Naprawdę chciałem z nią iść. Nie była to litość, czy współczucie. Powiedziała do mnie „Seba”, co mi się bardzo spodobało. Brzmiało tak lekko w jej drżących z zimna ustach. Faktycznie było zimno i nawet mi to zaczęło przeszkadzać.

-Chodź – powiedziałem i wyciągnąłem do niej rękę. Spojrzała na mnie i prychnęła. Echś…. Czy ona naprawdę nie widzi, że się staram? Nie mogłem tego tak zostawić. Nie poddam się. Chwyciłem ją za nadgarstek i pociągnąłem za sobą. Wsadziłem ją do auta. Była naburmuszona. Zapaliłem silnik i włączyłem ogrzewanie.

-I co teraz? Wywieziesz mnie do lasu, zgwałcisz i zostawisz na tym zimnie? – spytała mierzą mnie wzrokiem

-Z początku miałem taki zamiar, ale najbliższy las jest 3 km stąd. Więc zabiorę cię gdzie indziej – powiedziałem patrząc na nią z uśmiechem– Zapnij pasy, zadzwoń do mamy, że wrócisz później i zapomnij o jutrzejszym teście z matmy – rzuciłem jeszcze na luzie. Spojrzałem na nią. Wyciągnęła z kieszeni na maksa zużyty model Nokii i przyłożyła telefon do ucha.

-Halo?..... Diana, wrócę później… Skąd?.... Tak, z nim ale nic jej nie mów… Dobrze….. Pa – skończyła rozmowę a ja przyglądałem jej się bacznie. Miała puchatą ale wełnianą czapkę z pod której wystawały jej rude włosy, zielone tęczówki spoglądały przed siebie, a pokryta piegami twarz dodawała jej uroku. Jako pasażerka wydawała się taka inna niż w szkole. Była zamyślona ale i lekko uśmiechnięta. Włączyłem radio, by przerwać tą ciszę, która jakoś mi nie przeszkadzała. W radiu leciała jakaś łupanka. Tośka chyba nie lubi tej muzyki, stwierdziłem tak gdy zmieniła kanał, aż w końcu wyłączyła radio.

-Pozwoliłem ci? – spytałem starając się by mój głos zabrzmiał groźnie.

-Sama sobie pozwoliłam – odparła i wzruszyła ramionami.  

        Z Grunwaldzkiej odbiłem w Grochowską, potem Hetmańską aż w końcu w Głogowską gdzie był Park Wilsona i restauracja Villa Magnolia. Tośka zrobiła wielkie oczy, jakby nigdy nie widziała restauracji, ale ja wiedziałem, że tak naprawdę nigdy nie była w takim miejscu. Ja zaś tak i to nie raz. Starucha zabierała mnie tu za każdym razem, gdy miała jakieś „ważne” spotkanie, które okazywało się spotkaniem towarzyskim. Echś…. Jak ja nie lubiłem tych spotkań. Nadal nie lubię. Ale Villa Magnolia serwuje dobre jedzenie, więc pomyślałem, że zabiorę tu Tośkę. Gdy weszliśmy do środka, kelnerka była inna niż zwykle, co trochę mnie ucieszyło, bo nie zakablowała by starej. Odsunąłem krzesło by Tośka mogła usiąść.  Cały czas rozglądała się dookoła i nie mogła wyjść z zachwytu. Była jednocześnie oszołomiona i zachwycona tym widokiem. Usiadłem naprzeciwko niej by widzieć jej reakcję na ten luksus.

-Jak tu ładnie – powiedziała nie patrząc na mnie. Jednak gdy zajrzała do menu mina jej zrzedła. Spojrzała na mnie groźnie.

-Sebastian, ale… – zaczęła lecz jej przerwałem. Wiedziałem, że ceny ją zabiją, ale kwestią pieniędzy zajmowałem się ja.

-Bierz co chcesz i nie patrz na cenę – uśmiechnąłem się, ale po jej minie widziałem  że trochę się waha. W końcu jednak oboje wybraliśmy to samo. Cielęca, delikatna pieczeń z kopytkami i kurkami w sosie śmietankowo – koperkowym z glazurowaną marchewką. Nazwa mówiła sama za siebie. Do picia wzięliśmy sok a na deser lody z gorącą maliną.

-Kto wymyśla takie dania – powiedziała Tośka robiąc wielki oczy ze zdziwienia gdy kelnerka przyniosła talerz jedzeniem. Było tego naprawdę dużo. Gdzieś z głośników leciała muzyka. A my jedliśmy. Byliśmy tylko we dwoje. Z uśmiechem na twarzy spoglądałem jak dziewczyna wcina wszystko z apetytem. Chyba powoli się do mnie przekonywała. Nadal trzymała się na dystans, który wiedziałem, że po tym obiedzie na pewno zmalał.

P.S Dziękuje wam za 80 tys. wyświetleń i za miłe ostatnie komentarze <3