Rozdział trzydziesty dziewiąty

Sebastian

    Minął tydzień odkąd tu jestem. Całodniowe spotkania z biznesmenami, wytrawne spotkania, bankiety, obiady i kolacje w luksusowych restauracjach. Normalny, szary człowiek może się tym szybko znudzić, ale nie ja. Jestem przyzwyczajony do takiego stylu życia. Ostatnie na dziś spotkanie właśnie dobiegło końca. Kolejny raz przekonałem przedsiębiorców do firmy matki, dzięki czemu podpisałem kolejny kontrakt. Marecki zadzwonił do matki by przekazać jej wiadomości, a ja marzyłem tylko by iść spać. Bycie bogatym było męczące. Spoczywał na mnie ogromny obowiązek, bo wkrótce to ja miałem przejąć firmę matki. Miałem być jej właścicielem, ale matka i tak by wszystkim rządziła.

Do hotelu wróciłem koło dwudziestej drugiej. Dziś nie spotkałem Tośki. Przez cztery dni czekała na mnie w recepcji, ale ją zbywałem. Smutek w jej oczach gdy przechodziłem obok niej bez słowa rozdzierał mi serce. Tylko Marecki wiedział dlaczego tak się zachowuje. W dzień po przyjeździe do Florencji zadzwoniła do mnie starucha. Jeden z jej ludzi doinformował ją, że spotykam się z Tośką. Wiedziałem co czeka dziewczynę, jeśli matka dowie się o naszym związku. Matka dała mi do zrozumienia, że albo z nią zerwę, albo jej rodzina ucierpi. Coś mu tu nie pasowało, bo przecież matka wcześniej wiedziała, że spotykam się z Tośką, bo to z jej rozkazu wybito szyby w domu dziewczyny. Zrozumiałem jednak, że muszę chronić Tośkę i jej rodzinę kosztem naszej miłości. Przez cały tydzień jej unikałem, ale nie mogłem już tak dłużej. Obiecałem sobie, że jutro z nią porozmawiam. Być może to będzie nasza ostatnia rozmowa.

-Potrzebujesz czegoś? – spytał Marecki wchodząc do pokoju.

-Długo znasz moją matkę? – zapytałem stojąc przy oknie i spoglądając na oświetlone miasto.

-Długo.

-To z jej rozkazu pracowałeś w banku ojca? Szpiegowałeś dla niej? – nie krzyczałem na niego. Byłem opanowany, bo awanturą nic bym nie zdziałał.

-Tak – Marecki się speszył – Donosiłem jej o wszystkim co się dzieje w banku.

-Więc też wiedziałeś, że mój ojciec żyje?

-Wiedziałem. Ale to wszystko miało inaczej wyglądać. Twoja matka chciała ukarać panią Milewską. Zazdrościła jej.

-Moja matka komuś zazdrościła? Czy ty siebie słyszysz? - to było dla mnie dziwne słyszeć, że starucha komuś czegoś zazdrościła.

-Tak było. Państwo Milewscy byli bardzo szczęśliwi i to najbardziej wkurzało twoją matkę. Czesław nie okazywał jej tyle miłości ile ona by chciała. Postanowiła się zemścić… A tak w ogóle po co ci to wiedzieć?

-Wiem, że ojciec żyje i wiem gdzie go znaleźć. Tylko ty wiesz czemu zniknęli.

-Ja? Wszyscy o tym wiedzą. Każdy pracownik banku wie co tam się wydarzyło, ale wszyscy dostali zakaz mówienia o tym.

-Więc jak było naprawdę? – Marecki znał prawdę i wiedział co tak naprawdę wydarzyło się w banku.

- Twój tata sfałszował jakieś dokumenty, ale zrobił wszystko tak sprytnie, że wszystko wyglądało tak jakby to zrobił ojciec Tośki. To kosztowało bank utratę wielu pieniędzy a pan Milewski został posądzony o kradzież.

-Co to były za dokumenty? – zapytałem.

-Nie wiem Sebastian. Naprawdę nie mam pojęcia. Jak się później dowiedziałem, to twoja matka stała za tym wszystkim. Wymusiła na twoim ojcu sfałszowanie tych dokumentów.

-Nic się nie zmieniła. Cały czas jest wredna i podła. Odkąd pamiętam zawsze taka była. Zniszczyła życie Milenie, ale nie uda jej się zniszczyć mojego.

-Co zamierzasz zrobić? – zapytał mnie Marecki. Był prawą ręką matki, ale jeśli chodziło o mnie był mi wierny i nie donosił matce o tym co robię. Jemu tylko ufałem i tylko z nim mogłem czasem porozmawiać.

-To co uchroni Tośkę przed matką.

-Zostawisz ją tu samą?

-Zajmiesz się nią.

-Nie możesz jej odesłać do domu? Było by łatwiej – zaproponował Marecki.

-Nie. Nie mógłbym jej chronić na odległość.

-A twoi przyjaciele?

-Nie poradzą sobie z matką. Już teraz wiem do czego jest zdolna.

-Więc co mam robić?

-Obserwuj ją. Jutro opuści hotel, więc pomóż znaleźć jej jakieś miejsce. Kupuj jej to czego będzie potrzebowała, ale tak żeby o niczym nie wiedziała. Wszystko musi zostać pomiędzy nami – z trudem mówiłem te słowa.

-Zamierzasz odwiedzić ojca?

-Zaczekam, aż Tośka odwiedzi ich pierwsza, aż dowiedzą się kim jest.

Marecki przytaknął głową i wyszedł. Zgasiłem światło i położyłem się do łóżka, ale minęło sporo czasu nim zasnąłem.

      Obudził mnie stukający w szyby deszcz, a mówią, że Florencja taka słoneczna. Dziś muszę rozstać się z Tośką. Dla jej dobra. Obiecałem jej, że ją ochronię i dotrzymam słowa. Choć oboje będziemy cierpieć, nie mogę pozwolić by ona cierpiała bardziej gdyby moja matka coś jej zrobiła. Zszedłem na śniadanie dość wcześnie. Nie spodziewałem się, że Tośka też tam będzie. Deszcz trochę zepsuł mi plany, ale nie mogłem odwołać tego co już postanowiłem.

-O której pierwsze spotkanie? – zapytałem Mareckiego.

-O 13 – odpowiedział. Spojrzałem na zegarek: była punkt dziesiąta. Tośka nie spoglądała w moją stronę. Ze spokojem jadła tosty. Ja nie miałem apetytu. Byłem wściekły na siebie, za to co chwilę miało nastąpić. Wstałem od stołu i chciałem podjeść do Tośki, ale zobaczyłem jak wychodzi i kieruję się na zewnątrz. Przecież padało, więc co ona chce robić w taka pogodę? Wyszedłem za nią na taras i oparłem o drewnianą balustradę. Ona jakby mnie nie zauważała, jakby mnie wcale tu nie było. I miała prawo się tak zachowywać.

-Tośka... – zacząłem, ale ona szybko mi przerwała.

-Teraz to Tośka? Teraz ci się przypomniało o moim istnieniu?! Do jasnej cholery Sebastian, po co mnie tu w ogóle zabierałeś? Po co ten cały cyrk? – wkurzyła się na mnie i wcale jej się nie dziwiłem.

-Pakuj się i znajdź sobie inne miejsce, ale jak najdalej ode mnie – powiedziałem chłodnym głosem.

-Co takiego? Dobra co tym razem kombinujesz?

-Nie słyszałaś co powiedziałem? Masz się spakować i wynieść się stąd jeszcze dziś – powtórzyłem.

-Ale Seba…

Deszcz padał coraz mocniej. Tośka utkwiła we mnie wzrok. Wiedziałem, że chciała coś wyczytać z moich oczu, ale nie mogłem dać po sobie znać o co tak naprawdę chodzi. Chyba do niej dotarło co powiedziałem bo nagle zeszła z tarasu i stanęła na środku trawnika. W ciągu kilku sekund była cała mokra. „Co jej odbiło do cholery?” Poszedłem po nią by bardziej nie zmokła, bo mogła się rozchorować.

-Przeziębisz się – powiedziałem spokojnie.

-No mów, kim ona jest. Jest bogata? Ładna? Wykształcona? Mogę ją poznać?

-Ty myślisz, że mam kogoś innego? – zapytałem ukrywając rozbawienie.

-Ja to wiem.

-Posłuchaj mnie, proszę – spojrzała na mnie. Deszcz padał coraz mocniej, ale żadne z nas już tego nie czuło. Oboje przemokliśmy.

-Obiecałem ci, że cię ochronię. Obiecałem ci to Tośka i dotrzymam obietnicy, ale…

-Ale co? – po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Nie krople deszczu, tylko prawdziwe łzy.

-Ale musimy się rozstać.

Słowa, które zabolały mnie bo musiałem je wypowiedzieć i ją bo je usłyszała.

-Sebastian…

Przytuliłem ją po raz ostatni i wyszeptałem do ucha: „Kocham cię Tośka, dlatego muszę cię chronić”

Nie odpowiedziała. Odepchnęła mnie i w deszczu pobiegła przed siebie.

Diana

     Mama nadal się nie zorientowała, że Tośka nie jest na szkolnej wycieczce. Miałam przynajmniej spokój i obyło się bez awantur. Ja żyłam swoim życiem, mama swoim. Nie odzywałyśmy się do siebie, bo w sumie nie było po co. Ja nie chciałam, a ona chyba czekała aż Tośka wróci by z nami porozmawiać, choć nie było o czym. Ona chodziła do pracy ja do szkoły- swojej albo Tośki. Mój związek z Arkiem rozkwitał. Wiktor się cieszył, Jake nie bardzo, bo przypominałam mu Tośkę a dowiedziałam się, że on za moją siostrą nie przepada choć nie wiedziałam dlaczego.

Dziewczyny pod moją szkołą zazdrościły mi chłopaka. Arek codziennie podwoził mnie pod szkołę i odbierał z niej. Byłam szczęśliwa, że mam takiego faceta. Wiedziałam, że nie jest mu łatwo. Ciężar związany z tym, że musi mnie ukrywać przed rodzicami bardzo go przytłaczał. Wiedziałam to, ale czułam się bezradna i nic nie mogłam z tym zrobić. Pocieszałam się tym, że gdy wróci Sebastian to pewnie pomoże Arkowi, bo sam musiał ukrywać Tośkę przed matką potworem.

 Arek podrzucił mnie pod dom i omal nie wjechał w bramę gdy zobaczył luksusową limuzynę stojącą na chodniku obok.

-Stało się coś? – zapytałam przerażona.

-Wiesz czyje to auto?

-Nie.

-Matki Sebastiana.

-Co? Żartujesz sobie?

-Nie żartowałbym z takich rzeczy Di. Jesteś pewna, że chcesz wracać do domu? – zapytał.

-Pójdziesz ze mną?

-Wiesz przecież. Nie mogę – posmutniał trochę.

-Wiem, wiem. Uważaj na siebie – cmoknęłam go w policzek i wyszłam z auta.          

      Pomachałam mu na pożegnanie i weszłam na podwórko. Nie zdążyłam nawet otworzyć drzwi a już słyszałam krzyki mamy  i matki Seby. Po cichu weszłam do domu. Krzyki dochodziły z kuchni. Nie ruszałam się z korytarza bo chciałam słyszeć całą rozmowę.

-Myślisz, że uda ci się to co zamierzasz?! Twoja córka nigdy nie wejdzie do mojej rodziny! Nigdy! Rozumiesz?! – matka Sebastiana miała potężny głos, który roznosił się echem po całym domu.

-Nigdy nie pozwolę by moja córka należała do twojej rodziny! Prędzej umrę niż ona i twój synalek będą razem! – moja mama nie pozostawała dłużna.

-Nie udawaj, że nie wiesz.

-O czym znowu?

-Wiesz gdzie jest teraz twoja córeczka?

-Tośka? Na wycieczce szkolnej. Jeśli coś jej zrobiłaś nie daruję ci tego.

-Wycieczka szkolna? –pani Wieczorek wybuchła drwiącym śmiechem – Jesteś naiwna. Twoja ukochana córeczka paraduje teraz po Florencji z moim synem.

-Co ty wygadujesz? Jaka Florencja?

Matka Sebastiana znów wybuchła drwiącym śmiechem. Musiałam jakoś zadziałać.

-Dzień dobry – jak gdyby nigdy nic weszłam do kuchni i przywitałam się udając miłą dziewczynę.

Mina pani Wieczorek gdy mnie zobaczyła była bezcenna. Chyba nie wiedziała, że Tośka ma siostrę i to w dodatku bliźniaczkę.

-Jak pani widzi nie jestem we Florencji tylko tutaj. Nie wiem, kto pani takich głupot naopowiadał. Jest pani bardzo naiwna skoro pani w to uwierzyła – spojrzałam na nią pogardliwie.

-Nie wtrącaj się – skarciła mnie mama – Idź do siebie. A ty – spojrzała na matkę Seby, która nadal nie mogła otrząsnąć się z szoku po tym jak mnie zobaczyła – Nie waż się tu więcej przychodzić. Nigdy.

-Nie dostaniesz ode mnie ani grosza. Już nigdy – powiedziała pani Wieczorek i dumnie opuściła nasz dom.

Tośka

        Mój „american dream” właśnie się zakończył. W chwili gdy Sebastian powiedział, że musimy się rozstać mój świat rozpadł się na miliony kawałeczków. Szłam przed siebie o mokłam na deszczu. Ludzie chronili się przed deszczem a ja nic sobie z niego nie robiłam. I tak już zmokłam, więc było mi wszystko jedno. Zostałam sama we Florencji. Nie umiałam języka, nie miałam pieniędzy, nie miałam się gdzie podziać, nie miałam nic. Zostałam bez niczego. Jak bezdomny pies błąkałam się w deszczu po ulicach Florencji. Minął tydzień odkąd widziałam tatę. Więcej razy nie poszłam tam gdzie mieszka. Nie miałam odwagi po raz kolejny na niego spojrzeć.

Zatrzymałam się pod jakimś daszkiem by trochę odpocząć. Byłam zmęczona, zła i smutna. Nie miałam pojęcia gdzie jestem. Usiadłam na kamiennej drodze i zaczęłam płakać. Moje łzy zlewały się w jedność z padającym deszczem. A więc dla Sebastiana byłam tylko kolejną zabawką. Znudziłam mu się już, więc porzucił mnie i wymienił na nową. Spędziłam z nim naprawdę wspaniały czas i będę miała co wspominać. Przypomniały mi się wszystkie chwile z Sebastianem: jak znęcał się nade mną w szkole, jak obciął mi włosy, jak zaprosił na studniówkę, jak poszliśmy na łyżwy, jak bronił pocałował mnie i jak ogłosił przy całej szkole, że jestem jego dziewczyną. Uśmiechnęłam się na myśl o tych wspomnieniach i z ulgą stwierdziłam, że przestało padać. Rozejrzałam się wokół by jakoś zorientować się gdzie jestem. Poznałam ceglastą kamienicę i już wiedziałam, że jestem tu gdzie mieszka tata. Zaczęłam się zastanawiać czemu tak długo odkładam spotkanie z nim. To był dar od losu, że znalazłam się we Florencji, w miejscu gdzie mieszka tata. To nie mógł być przypadek. Wiedziałam, że wyglądam jak zmokła kaczka, ale liczyłam, że może tata zaproponuje mi kąpiel czy coś w tym stylu.

Niepewnie zadzwoniłam dzwonkiem. Drzwi otworzył mi ojciec Seby.

-Pomóc w czymś? – zapytał uważnie mi się przyglądając.

-Jest pana kolega? – zapytałam nieśmiało.

-Tadek jakaś panienka do ciebie! – krzyknął w głąb mieszkania – Zaczekaj chwilę – zwrócił się do mnie. Po kilku minutach w drzwiach pojawił się mój tata. Chciałam rzucić mu się w ramiona i powiedzieć, że jestem jego córką, ale chyba nie byłam w stanie tego zrobić.

-To ty! Ale żeś zmokła. Gdzie cię tu wywiało w taką pogodę, co?  - zapytał przyjaźnie i zaprosił do środka. Mieszkanie było całkiem spore. Tata zaprowadził mnie do łazienki, napuścił ciepłej wody i powiedział, że mogę się wykąpać.

-Ale nie mam ubrań na zmianę – powiedziałam.

-Coś wymyślimy – uśmiechnął się i po chwili wrócił z bielizną i sukienką.

Możecie sobie pomyśleć, że do reszty zwariowałam  biorąc kąpiel w domu w którym mieszka dwóch facetów po pięćdziesiątce. Gdyby jeden z tych facetów nie był moim ojcem nigdy w życiu nie posunęłabym się tak daleko. Ciepła kąpiel trochę postawił mnie na nogi.

-Jest do niej taka podobna – usłyszałam głos taty wychodząc z łazienki.

-Ale pomyśl, skąd miałaby wiedzieć gdzie cię szukać. Tylko nasze żony wiedzą gdzie jesteśmy.

-A co jeśli nasze dzieci poznały prawdę? – znów zapytał tata.

-Nie wydziwiaj. To nie jest twoja córka i tyle. Tęsknisz za nią, dlatego wydaje się, że to ona.

-Nic się nie wydaje, tato. To ja Tośka.