Rozdział czterdziesty

NOWY POST POJAWI SIĘ DZIŚ POPOŁUDNIU!

Zajrzyjcie na FanPage bloga ;)

Tośka

      Zapadła cisza. Obaj mężczyźni najpierw spojrzeli na siebie a potem wlepili we mnie wzrok a ja twardo wpatrywałam się tylko w tatę, w jego bliznę na twarzy, w jego oczy.

-To niemożliwe – powiedział w końcu pan Wieczorek – Tadek nie możesz jej wierzyć, to może być jakaś oszustka – zwrócił się do mojego taty. Ja oszustką? Ojciec Seby miał poczucie humory. Seba…Ciekawe co teraz robi i gdzie jest. Co się z nim stanie gdy mnie zabraknie?

-Możesz nam jakoś udowodnić, że jesteś Tośką? – zapytał mnie tata. Nie wierzyłam własnym uszom. Miał wątpliwości czy mówię prawdę, jeszcze tego mi brakowało bym musiała udowadniać własnemu ojcu kim jestem. Nie miałam żadnych dokumentów przy sobie bo wszystko zostało w hotelu, ale miałam wspomnienia.

-Tato, jak możesz mieć wątpliwości? – próbowałam ukryć łzy, ale spostrzegłam, że mój ojciec też próbuje zahamować łzy. Miał przecież pięćdziesiąt lat a potrafił płakać. To niebywałe. Nie odpowiedział na moje pytanie. Wróciłam pamięcią do wspomnień z lat dziecinnych gdy tata był z nami.

-Mam siostrę bliźniaczkę. Ma na imię Diana. Różnimy się od siebie tylko jedną rzeczą. Diana ma na czole bliznę, ja nie. Gdy miałyśmy pięć lat zabrałeś nas na plac zabaw. Było tam mnóstwo dzieci  - łzy spływały po mojej twarzy – Ja siedziałam na huśtawce a Di w piaskownicy. Byłeś zajęty mną i nie zauważyłeś jak Diana zaczęła się bić z jakimś chłopcem. On uderzył ją łopatką w czoło tak mocno, że została jej blizna.

Tata spojrzał na mnie. Uśmiechnął się i przytulił. Oboje płakaliśmy, ale ze szczęścia. Znów poczułam się jak mała córeczka tatusia, którą zawsze byłam. Miałam wrażenie, że minęła wieczność w rodzicielskim uścisku taty. Jednak nawet jego nie był w stanie zagoić rany jaką zostawił na moim sercu Sebastian.

-Wiesz kim był ten chłopak, ten który pobił twoją siostrę? – spytał mnie pan Wieczorek gdy tata wypuścił mnie z objąć i kazał usiąść na kanapie.

-Nie mam pojęcia.

-To mój syn.

-Sebastian? – byłam w szoku.

-Znasz go? – zapytał mnie ponownie.

Milczałam. Wolałam nie mówić nic niż tłumaczyć im tą skomplikowaną historię. Rozstanie z nim bolało. Mój świat rozpadł się na milion drobnych kawałków, już nigdy nic nie będzie takie samo.

-Tośka? – tata złapał mnie za rękę i spojrzał mi w oczy.

-Przepraszam – wydusiłam z siebie i wybiegłam na zewnątrz. 

      Deszcz przestał padać. Oparłam się o ścianę kamienicy i zaczęłam ryczeć jak bóbr. Co ja sobie myślałam godząc się na bycie z Sebą? Że będziemy zawsze razem? Że będziemy żyć i długo i szczęśliwie, jak w bajce? Ten związek nie miał prawa istnieć. Od samego początku nie powinnam była w to brnąć. Powinien zamęczyć mnie wtedy w szkole aż bym zwariowała i trafiła do szpitala psychiatrycznego. Czy on mnie w ogóle kochał? Czy on wie czym jest miłość? Wiedziałam, że nie jest mu łatwo, naprawdę wiedziałam to i rozumiałam. I właśnie dlatego jeszcze trudniej mi się jest z tym pogodzić.  Powoli się uspokajałam. Chciałam zostać sama ze sobą. Skręciłam w pierwszą lepszą uliczkę, potem w kolejną i jeszcze jedną. Nie miałam pojęcia gdzie jestem dopóki przed oczami nie ukazał mi się hotel w którym zatrzymałam się z Sebastianem. Nie wiem co mnie tu przyprowadziło: głupie, tęskniące za nim serce czy też może przeznaczenie chciało bym się tu znalazła. Nie chciałam tu przebywać. Pragnęłam wrócić do domu, do Diany, nawet do mamy. Chciałam wymazać Sebastiana ze swojej głowy, lecz wiedziałam, że to niemożliwe. Nagle coś chyba do mnie dotarło. Seba często powtarzał, że mnie ochroni. Wspomniał, że to jego matka stoi za wybiciem szyb w moim domu, że to jego matka zniszczyła życie jego siostrze wydając ją za mąż za jakiegoś bogatego mężczyznę, którego nie kochała. A co jeśli Sebastian właśnie w ten sposób chce mnie ochronić? Jeśli jego matka jest zdolna do wszystkiego może mnie nawet próbować zabić. Musiałam porozmawiać na ten temat z Sebą, musiałam wiedzieć czy to prawda.

     Nie byłam już mieszkanką hotelu więc nie miałam do niego wstępu choć nie wiedziałam co się stało z moimi rzeczami, bez których nie mogłam nawet wrócić do Polski. Przez godzinę czekałam pod hotelem na Sebastiana, aż w końcu się zjawił. Nawet na mnie nie spojrzał gdy wysiadał.

-Sebastian! – krzyczałam jakbym była jakąś desperatką – Seba, proszę porozmawiajmy! – ignorował mnie – Odnalazłam naszych ojców – to ostatnie zdanie powiedziałam prawie do siebie jednak chyba on je usłyszał. Gwałtownie się zatrzymał i stał przez chwilę w bezruchu. W końcu odwrócił się i skierował w moją stronę.

Sebastian

     Kochałem ją i chciałem ją chronić. Musiałem się z nią rozstać by nic jej się nie stało. Matka była zdolna do wszystkiego. Nie miała uczuć i na jej rozkaz ktoś nawet mógł stracić życie. Byłem tego świadom, ale ona sama dała mi to jasno do zrozumienia, była potworem. Rozstanie z Tośką nie było dla mnie łatwe, nadal jednak musiałem pozostać silny i twardy jakby nic się nie stało. Musiałem udawać, że  nie kocham Tośki i że była dla mnie tylko zabawką, musiałem robić coś co raniło mnie i zabijało mnie od środka. Musiałem się od niej oddzielić, zapomnieć.

       Gdy zobaczyłem ją pod hotelem chciałem podbiec do niej, przytulić, powiedzieć, że będzie dobrze i że tylko żartowałem z tym rozstaniem. Nie mogłem tego zrobić. Tylko Marecki wiedział co czuję, tylko on jeden mnie rozumiał. Tu, we Florencji byłem skazany sam na siebie. Przyjaciele zostali daleko. Wiedziałem, że zawsze mogę na nich liczyć, jednak nie chciałem ich tu ściągać. Przed nimi matura, zresztą mieli zbyt dużo swoich problemów. Wiktor miał wyjechać, Arek zapewne nadal walczył o względy Diany a Jak’owi było jak zawsze wszystko jedno. Tylko on jeden nie lubił Tośki i do dziś nie wiem dlaczego. Nie miałem zamiaru się zatrzymywać, ale gdy usłyszałem, że odnalazła mojego i swojego tatę nie mogłem inaczej zareagować. Tyle czasu spędziliśmy by odkryć dlaczego zniknęli, nie mogłem przejść obok tego obojętnie. Marecki zrozumiał i bez słowa pozwolił mi iść do Tośki. Złapałem ją za nadgarstek by szła za mną, ale ona wyrwała się. Zmierzyłem ją wzrokiem, jednak nic sobie z tego nie zrobiła. Zaprowadziłem nas w ustronne miejsce gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał. Chociaż od naszego rozstania minęło zaledwie kilka godzin miałem wrażenie, że minęła wieczność.

-Po co przyszłaś? – zapytałem ostro.

-Chciałam ci powiedzieć, że usunę się z twojego życia na zawsze.

-O czym ty mówisz?

-Twoja matka zawsze nam będzie stała na drodze. Rozdzieliła nas teraz, będzie próbowała zrobić to w przyszłości.

-Co takiego? Skąd o tym wiesz?  - zdenerwowałem się, że wie.

-Hm… - uśmiechnęła się leciutko – Ciągle powtarzałeś, że chcesz mnie chronić, że twoja matka to potwór i że zniszczyła życie twojej siostry. Wspominałeś też, że to ona stoi za wybiciem szyb w domu.

-Co to ma do rzeczy? – zapytałem.

-Nie chcę narażać cię na niebezpieczeństwo.

-Co ty w ogóle wygadujesz? – nie rozumiałem o co jej chodzi.

-Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię Seba! –uniosła się – Wiem, że nie jesteśmy już razem i szanuję twoją decyzje. Nie będę ci się narzucać ani błagać o powrót.

-Daruj sobie, dobra? Widziałaś się ze swoim ojcem?

Nie odpowiedziała od razu. Zapatrzyła się w jakiś punkt a ja patrzyłem na nią. Chciałem ją przytulić, zapewnić o swojej miłości, ale nie mogłem dać jej nadziei. Chcę z nią być i będę, ale nie teraz, nie teraz gdy moja matka chce ją skrzywdzić. Ochronię ją, nawet jeśli nigdy już nie będziemy razem.

-Odpowiedz mi.

-Rozstałeś się ze mną bo boisz się, że twoja matka zrobi mi krzywdę. Boisz się też o siebie. Jeśli teraz nie potrafimy się jej przeciwstawić, to w przyszłości też nam się to nie uda. Skończmy ten cyrk tutaj a w szkole wróćmy do poprzednich stosunków. Niech wszystko będzie jak dawniej.

-Chcesz to zakończyć? Tak po prostu? – chciałem krzyczeć ze złości i rozpaczy, ale nie mogłem dać się ponieść emocjom.

-Nie Seba. Ty to skończyłeś. Na zawsze. Wiesz… - po jej oczach zaczęły płynąć łzy – Chciałam zawsze być z tobą. Wszyscy mi zazdrościli, że jestem dziewczyną Sebastiana Wieczorka, ale mnie to nie obchodziło. Liczyło się to co było pomiędzy nami, o ile cokolwiek było. Zdałam sobie sprawę, że tylko nasz związek był inny, wyjątkowy, że tylko nasza miłość była zabójcza.

-Co zabiła z tobie?

-Wszystko Seba. Wszystko – powiedziała płacząc. Żadne z nas nie chciało już dalej tego ciągnąć. Pocałowałem ją w czoło i już miałem odejść jednak zatrzymałem się jeszcze na chwilę.

-Tośka…Zaczekasz na mnie? Zaczekasz aż to wszystko się skończy?

Nie odpowiedziała. Pokiwała przecząco głową i zapłakana odeszła. Tym razem na zawsze.

Wiktor

     Gdy zadzwonił do mnie Marecki i powiedział co się stało nie byłem jakoś tym zaskoczony. To było kwestią czasu, aż matka Seby zacznie działać. Najpierw okna w domu Tośki, kto wie co tym razem wymyśli. Powiedziałem o tym chłopakom, ale Arek nie pisnął Dianie ani słowa. Jake obiecał jakoś potajemnie chronić matkę Tośki. W tym wypadku ja miałem tylko jedno wyjście: polecieć do Florencji. Ktoś musiał zaopiekować się Tośką. Marecki mówił, że Seba mu kazał pilnować dziewczyny, ale on nie był w stanie pilnować i Tośki i Seby.  

     Normalnie nie opuszczam szkoły, ale czego się nie robi dla przyjaciół. Seba miał nic nie wiedzieć o moim przylocie, tak będzie najlepiej. Rodzice wyjechali, w szkole nie zrobili większych problemów więc mogłem spokojnie ruszać do Tośki. Dzień po tym jak zadzwonił do mnie Marecki leciałem już samolotem do Włoch. Martwiłem się o Tośkę. Zastanawiałem się czy odnalazła ojca skoro była we Florencji. Jeśli tak, to nie będzie jej tak ciężko z tym wszystkim. Sebastian zachował się jak totalny dupek. Wiedziałem, że chce ją chronić, ale nie powinien jej tam w ogóle zabierać.  Zająłbym się nią tutaj, ochronił.  Tośka zawsze mogła na mnie liczyć i ona dobrze o tym wiedziała. Była taka zagubiona w naszym bogatym świecie, taka samotna a jednocześnie silna i odważna. Tylko ona potrafiła przeciwstawić się Sebastianowi i wpłynąć na niego. Dzięki niej on się trochę zmienił, ale nadal pozostał tym samym wrednym i rozpieszczonym chłopakiem. Nigdy nie zostawiłbym Tośki samej, nigdy bym jej nie zostawił. Będę przy niej czy jej się to podoba czy nie. Jest nieporadna co sprawia, że chce jej pomóc, że chce z nią być.

       Samolot wylądował na lotnisku w Rzymie. Stamtąd udałem się do Florencji. Byłem tu już kiedyś więc nie mógłbym się tu zgubić. Przed wyjazdem spisałem adres gdzie mieszkają ojcowie Tośki i Seby, bo byłem prawie pewien, że tam ją zastanę. Zarezerwowałem pobyt w hotelu jak najdalej położnym od miejsca gdzie mieszkał Sebastian. Nie chciałem by wiedział, że tu jestem, a przynajmniej nie teraz. On i Tośka potrzebują czasu by ułożyć sobie teraz to wszystko, by po powrocie do Polski, żyć tak jakby się nie znali. Florencja to niesamowite, zabytkowe miasto. Ludzie tutaj są przemili, większość tych którzy mieszkają w okolicach hotelu już mnie zna, gdyż od trzech lat rodzicie przyjeżdżają tu na wakacje, jakby nie mogli sobie wybrać innego miejsca. Przecież stać nas na wakacje w każdym miejscu na świecie.

Rozpakowałem się i postanowiłem spotkać się z Tośką. Chciałem ją trochę pocieszyć, więc najpierw do niej zadzwoniłem.

-Wiktor, coś się stało? – usłyszałem zapłakany głos.

-Słyszałem, że jesteś we Florencji. Chciałem polecić ci pewne miejsce, które musisz odwiedzić.

-Dzięki, ale nie mam ochoty na zwiedzanie – jej smutek mnie dobijał.

-Nie wiem gdzie teraz jesteś, ale spójrz w górę. Widzisz taką okrągłą wieżyczkę?

-Widzę.

Powiedziała mi w którym miejscu się znajduje a ja przez telefon poprowadziłem ją do miejsca w którym na nią czekałem. Była to przytulna kawiarenka na zewnątrz nieopodal  Kościoła z wieżyczką. Zanim się rozłączyłem kazałem jej stanąć tyłem do kawiarenki i tak też zrobiła. Widziałem jak idzie, staje tyłem do mnie i czeka co się wydarzy.  Na jej widok moje serce zaczęło bić szybciej i cieszyłem się, że ją zobaczę. Wyglądała mizernie, ale trzymała się dzielnie. Podszedłem do niej po cichu i zakryłem oczy rękoma.

-Zgadnij kto to!

-Wiktor! – obróciła się do mnie i wpadła w moje ramiona – Tak bardzo mi ciebie brakowało. Przytuliłem ją choć zaskoczyło mnie jej zachowanie. Mówiła coś jeszcze, ale nie słuchałem bo Sebastian stojący w jednej z ulic przyglądał mi się tak, jakby zabrał mu jego najcenniejszy skarb, skarb,który sam porzucił.